Tijdens de Covid-19-pandemie moesten eerstelijnsgezondheidswerkers zich snel aanpassen aan de behandeling van patiënten met longfalen, niet alleen vanwege een tekort aan apparatuur zoals ventilatoren die vaak worden gebruikt om ernstige gevallen te behandelen, maar ook omdat dergelijke benaderingen niet altijd effectief zijn vanwege naar de unieke en nog steeds onvolkomen begrepen pathologie van Covid-19-infecties.

Michael Yaffe, de David H. Koch Professor in Science, verdeelt zijn tijd normaal gesproken over zijn rollen als onderzoeker en professor in biologie en biologische engineering aan het MIT, een intensivist / traumachirurg aan het Beth Israel Deaconess Medical Center (BIDMC), en een kolonel in het US Army Reserve Medical Corps. Momenteel ontwikkelt hij behandelingen voor Covid-19-infecties in zijn laboratorium aan het Koch Institute for Integrative Cancer Research aan het MIT. Daarnaast runt hij een van de Covid-19 Intensive Care Units bij BIDMC en is hij mededirecteur van de sectie acute zorg en ICU van Boston Hoop, het pop-upziekenhuis met 500 bedden, georganiseerd door de stad Boston, Massachusetts in het Boston Convention and Exposition Center. Yaffe deelt hoe hij werkt aan het verbeteren van de resultaten voor Covid-19-patiënten en geeft zijn perspectief over hoe spoedeisende zorg voor acute ademnood zich zal moeten ontwikkelen tijdens deze crisis en daarna.

Q: Wat zijn de speciale overwegingen voor Covid-19-patiënten die worden behandeld voor ademhalingsfalen?

A: We zijn al tientallen jaren bekend met het acute respiratory distress syndrome (ARDS). Het werd voor het eerst erkend bij slachtoffers op het slagveld tijdens de oorlog in Vietnam en heette aanvankelijk "Da-Nang Lung", maar werd later begrepen als het resultaat van veel verschillende ziekten. Bij ARDS hoopt zich vocht op in de kleine luchtzakjes of longblaasjes, waardoor wordt voorkomen dat de longen vol raken met voldoende lucht, en in ernstige gevallen wordt het behandeld door patiënten op ventilatoren of andere apparaten te plaatsen die de ademhaling ondersteunen.

Het type longletsel dat we zien bij Covid-19-patiënten gedraagt ​​zich heel anders dan het traditionele type ARDS, en lijkt gepaard te gaan met vroege schade aan de cellen die de longen bekleden, gevolgd door intense ontsteking. De ontsteking leidt tot een enorme toename van de bloedstolling die alle bloedvaten in het lichaam aantast, maar vooral de bloedvaten in de longen. Als gevolg hiervan, zelfs als we lucht in de longen kunnen persen, wordt deze niet erg efficiënt in de bloedbaan afgegeven.

Op ICU's in Boston, New York en Colorado zijn we een klinische proef gestart met een stollingsremmend medicijn genaamd tPA waarvan we denken dat het zal helpen bij het redden van patiënten bij wie de longen falen ondanks maximale ondersteuning met een mechanische ventilator. Deze aanpak heeft veel aandacht gekregen van andere ziekenhuizen, zowel nationaal als internationaal, die deze aanpak ook proberen. Het werk heeft nu geleid tot goedkeuring door de FDA voor dit medicijn als een nieuw geneesmiddel voor onderzoek, wat betekent dat het nu is goedgekeurd voor gebruik in Covid-19 ARDS in de setting van klinische onderzoeken.

Q: Hoe heeft uw brede expertise u toegerust om nieuwe uitdagingen aan te gaan waarmee u op de ICU wordt geconfronteerd?

A: Ik heb het geluk gehad dat ik goed voorbereid ben om te helpen in deze crisis. Ten eerste stelt mijn opleiding tot intensive care arts en traumachirurg mij op mijn gemak in een crisissituatie. De klinische problemen waarmee we hier te maken hebben - ARDS, nierfalen, enz. - vallen precies binnen het bereik van mijn reguliere klinische praktijk. Ten tweede heeft mijn ervaring met het inzetten van het leger als chirurg en intensive care-arts in Afghanistan en in Midden-Amerika mij zeer comfortabel gemaakt om beslissingen te nemen in situaties met beperkte middelen. Ten slotte is het ongelooflijk toevallig dat veel van het werk van mijn laboratorium was op het gebied van celbeschadiging, met name celbeschadiging gerelateerd aan kankerbehandeling, maar ook in de setting van een aandoening die systemisch ontstekingsreactiesyndroom wordt genoemd, wat in wezen precies is wat Covid -19 is. Op dit gebied bestudeert mijn laboratorium al meer dan een decennium het verband tussen ontsteking en bloedstolling, en de fundamentele wetenschappelijke inzichten uit dat werk zijn nu centraal komen te staan ​​in ons begrip van Covid-19-longfalen, wat niemand had kunnen voorzien toen we begonnen met dat onderzoek.

Q: Welke implicaties denkt u dat de Covid-19-pandemie zal hebben voor de spoedeisende hulp nadat deze voorbij is?

A: Ik denk dat de implicaties van Covid-19 voor de toekomst immens zijn. Ten eerste hoop ik dat de lessen die zijn getrokken uit deze pandemie leiden tot een volledige heroverweging van ons nationale volksgezondheidsbeleid (of het ontbreken daarvan eigenlijk) en een hernieuwde samenwerking met functionarissen van de Wereldgezondheidsorganisatie voor het monitoren van het uitbreken van opkomende ziekten.

Ten tweede denk ik dat deze crisis kan leiden tot extra onderzoeksfinanciering op het gebied van intensive care-geneeskunde. Vóór de Covid-19-crisis hadden maar heel weinig mensen gehoord van ARDS, of zelfs van kritieke zorg als een gebied van de geneeskunde, omdat het niet de glamour heeft van aandoeningen zoals kankergeneeskunde of hart- en vaatziekten. Historisch gezien werd onderzoek op dit gebied ondergefinancierd, maar nu ARDS in het nieuws is gekomen, hoop ik dat de erkenning dat sommige patiënten met Covid-19 sterven als gevolg van een kritieke ziekte en longfalen, zal leiden tot nieuwe inspanningen om het verband tussen ontsteking, longfunctie en aangeboren immuniteit beter begrijpen, inclusief bloedstolling. De Covid-19-crisis zal niet eindigen als deze eerste golf afneemt, maar zal ons in de herfst opnieuw bezoeken. Bovendien zullen andere coronavirusziekten en virale epidemieën ons in de toekomst waarschijnlijk blijven plagen.

Een laatste les die we leren van deze vreselijke pandemie is hoe belangrijk het is om alle verschillende delen van het lichaam te behandelen als een complexe interactie-eenheid, en om toe te passen wat we weten uit de systeembiologie en andere studiegebieden om te begrijpen hoe die delen zijn geïntegreerd in één samenhangend systeem. Het longfalen, nierfalen en ontsteking van het hart, die de kenmerken zijn van de kritieke ziekte Covid-19, weerspiegelen direct hoe verschillende ontstekingsmoleculen in het bloed de functie van elk van deze verschillende orgaansystemen veranderen. Onze traditionele medische benadering met aparte specialisten in infectieziekten, longgeneeskunde, niergeneeskunde en hematologie werkt niet goed als alle orgaansystemen met elkaar in gesprek zijn. Het is de taak van de intensive care-arts om alle relevante basisbiologie en pathologie van deze organen te integreren in een alomvattende holistische behandelingsbenadering voor de patiënt. Covid-19 heeft die behoefte om over meerdere disciplines te denken en om basiswetenschap en klinische zorg te verbinden nog duidelijker gemaakt.