Josh Wardle beschouwt zichzelf niet als een game-ontwikkelaar, maar hij sprak hoe dan ook op de Game Developers Conference en deelde het scheppingsverhaal van zijn virale woordspel met een volle zaal. Veel van de Wordle-details die Wardle in het gesprek deelde, zoals dat hij het spel voor zijn partner maakte, zijn al in het Wordle-boek geschreven door profielen zoals die van The New York Times "Woord is een liefdesverhaal."

Het eerste wat ik deed na het zien van de talk was natuurlijk mijn moeder en zus sms'en om hen te vertellen dat ik net 10 meter bij de Wordle-man vandaan had gezeten. Tijdens het gesprek zei hij dat het eerste teken dat Wordle succesvol zou zijn - hoewel hij het niet helemaal begreep - was dat het de tekstchat van de familiegroep van zijn schoonzus nieuw leven inblies. Uiteindelijk moesten ze een spin-offtekst maken voor Wordle talk.

Wardle's vermakelijke presentatie was gekaderd rond alle dingen die hij deed waar je niet "bedoeld" voor bent bij het maken en uitbrengen van een spel. De eerste, denkt hij, is dat hij een woordspel heeft gemaakt, waarvan niet verwacht wordt dat het hits zijn met een waarde van meer dan $ 1 miljoen. Hij maakte het maar één keer per dag speelbaar, maakte een website in plaats van een app, lanceerde het op een slechte URL, nam geen links naar de game op in de deelbare emoji-scorekaarten, had geen interesse in het runnen van een gamebedrijf, en er geen geld mee verdienden, behalve door het uiteindelijk te verkopen.

Hier zijn een paar details van het gesprek dat ik interessant vond, ongeacht of ze eerder bekend waren:

• Wordle begon als een mix tussen Words with Friends en Mastermind.
• De oorspronkelijke 13,000 woorden bevatten onmogelijke woorden als 'zizel' en 'ditts'.
• Toen zijn partner een 'moeilijke tijd' doormaakte, wilde ze iets spelen waar niet veel energie voor nodig was. Hij maakte een app die haar de 13,000 woorden één voor één liet zien en vroeg haar om op een van de drie knoppen te drukken: "Ik weet het", "I dono" of "I mayb kno." De woordenlijst van Wordle is dus gebaseerd op de woorden die ze kent.
• De sociale aard van Wordle 'was niet opzettelijk', zegt Wardle, hoewel hij misschien intuïtief wist dat de limiet van één keer per dag mensen zou aanmoedigen om hun resultaten te delen.
• De deelbare samenvatting van het emoji-blok was niet het idee van Wardle. Een speler begon het handmatig te doen voordat hij de geautomatiseerde functie maakte.
• Wordle ontplofte aanvankelijk in Nieuw-Zeeland.
• Wardle was blij om alle gratis Wordle-varianten te zien verschijnen, maar het was "echt onaangenaam" om mensen te zien klonen en geld te verdienen met het spel.
• Hij "had echter geen interesse in het runnen van een gamesbedrijf" en wilde niet op zoek gaan naar een advocaat. Dat is ongeveer toen hij het spel verkocht aan The New York Times.
• De naam Wordle was "een van die stomme dingen waarvan je denkt: 'Ik moet dit project gewoon een naam geven en ik zal het in de toekomst veranderen'... het werd te laat." 
• Wat betreft de reden waarom hij niet koos voor een naam van vijf letters, zegt Wardle dat hij niet van 'Silicon Valley'-dingen houdt, waarbij ze een letter aan het einde van een woord verwijderen, zoals in 'Wordl'. (Ik denk dat hij daar veel overeenstemming zal vinden.)