De College Board – de organisatie die de curricula op universitair niveau voor middelbare scholieren ontwerpt – heeft onlangs een aantal termen verwijderd uit een conceptcursus over Afrikaans-Amerikaanse studies. Een van de trefwoorden die verdwenen? "Systemisch."

Door deze term uit te werken, heeft het college van bestuur een kans gemist om jonge mensen te helpen leren en kritisch na te denken over het verband tussen het ontwerp van onze instellingen en de ongelijke manier waarop kansen en middelen in Amerika worden uitgedeeld.

Het debat over de vraag of de gouverneur van Florida, Ron DeSantis, deze beslissing heeft beïnvloed, mist een groter punt. Deze taalveranderingen spreken boekdelen over de huidige staat van de Amerikaanse cultuur en wat er nodig is om deze vooruit te helpen.

Conservatieve activisten aanspraak maken op dat de leerplannen veranderen om 'politiek' buiten de klas te houden. Maar ik zie dit als een verontrustend voorbeeld van staatsmacht die wordt gebruikt om ideeën te censureren. Ik maak me zorgen over een toekomst waarin studenten niet worden blootgesteld aan nauwkeurige, volledige perspectieven op ons verleden.

Ik denk dat we het over één ding allemaal eens zijn: het college van bestuur heeft deze veranderingen onder druk doorgevoerd.

Maar waar kwam deze druk vandaan? Met het wijzen op politici of influencers op sociale media komen we maar zo ver. We moeten kijken naar de culturele mentaliteit die het mogelijk maakt dat de term 'systemisch racisme' een onderwerp van educatieve controverse wordt.

Culturele denkwijzen zijn inzichten en veronderstellingen die onder onze oppervlakkige meningen lopen. Ze bepalen hoe we de wereld zien en erin handelen.

Als psychologisch antropoloog heb ik deze denkwijzen de afgelopen 20 jaar bestudeerd en ik heb er een aantal gevonden – individualisme, andersdenkendheid en fatalisme – die ten grondslag liggen aan het denken van veel Amerikanen over racisme. Deze mentaliteit rechtvaardigt de beslissingen van de College Board niet, maar ze laten ons wel zien wat er moet gebeuren om de cultuur naar een plek te brengen waar er geen druk is om woorden als 'systemisch' en 'herstelbetalingen' uit een middelbare schoolklas te verwijderen.

Deze mentaliteit wijst op de behoefte aan meer verklarende verhalen - in ons publieke discours en in het openbare onderwijs - over allerlei soorten sociale systemen en systemisch racisme in het bijzonder. Deze verhalen moeten verklaren waarom deze systemen bestaan, hoe hun ontwerp ons leven bepaalt en wat we moeten doen om ze opnieuw te ontwerpen om andere resultaten te bereiken. Belangrijk is dat deze verhalen het collectieve belang van deze herinrichting voor de toekomst van ons land duidelijk en onmiskenbaar moeten maken.

Graven in culturele denkwijzen

Systemisch racisme verwijst naar de manier waarop discriminatie en vooroordelen worden opgeschreven in de code van het beleid en de praktijken die ons leven vormgeven. Dit is inclusief de gezondheidszorg systeem strafrechtelijk systeem onderwijssysteem huisvesting systeem economisch systeem en meer. Deskundigen die systemisch racisme bestuderen, zijn het erover eens dat ons overheidsbeleid en onze instellingen zijn opgezet op een manier die sommige raciale en etnische groepen een onrechtvaardig voordeel verschaft en een oneerlijk nadeel voor anderen in stand houdt.

Toch zijn er verschillende culturele denkwijzen die het concept van systemisch racisme beladen maken voor veel Amerikanen – vooral blanke Amerikanen.

Ten eerste is er het idee dat succes en falen het exclusieve resultaat zijn van hoe hard iemand probeert. Dit individualisme ligt ten grondslag aan de neiging om de verdienstelijkheid te beoordelen en, paradoxaal genoeg, vast te stellen dat die gemiste kansen geen steun verdienen. Deze mentaliteit verklaart elk gebrek aan welzijn dat iemand ervaart als een gebrek aan karakter, waardoor er geen ruimte is voor kritiek de bredere systemen die kansen beschikbaar maken voor sommigen en niet voor anderen.

Het college van bestuur stond ook onder druk van de culturele mentaliteit van het andersdenken – de bedreiging die veel Amerikanen voelen voor hun status als het idee van structureel racisme heeft aan populariteit gewonnen. In deze mentaliteit voelt het meer voor anderen toedelen - zelfs als 'meer' betekent het erkennen en compenseren van onrechtvaardigheid - als minder ontvangen voor zichzelf.

Als deze mentaliteit niet giftig genoeg is, vormt het idee van systemisch racisme voor veel Amerikanen extra uitdagingen.

Er is ook een sterk gevoel van fatalisme - een derde culturele mentaliteit - verbonden aan het denken over systemisch racisme. Mensen begrijpen systemen op een vage en naturalistische manier - dat systemen boven menselijke tussenkomst staan. Het resultaat is dat mensen alles wat ingebed is in of veroorzaakt wordt door een systeem, beschouwen als onverzettelijk en ongrijpbaar. Als gevolg, we trekken ons terug en verzetten ons tegen discussies over problemen die op dit systeemniveau zijn ingekaderd.

Deze uitdagingen betekenen niet dat docenten en studenten - of meer in het algemeen degenen die in de publieke sfeer communiceren - systeemdiscussies moeten uit de weg gaan. In plaats daarvan benadrukt het de mogelijkheid om in dergelijke gesprekken te leunen en het belang van een verklarende benadering. Alleen al het feit dat het College van Bestuur het concept 'systemisch' uit het curriculum heeft geschrapt, laat zien hoe belangrijk het is om systemen te bespreken en uit te leggen: hoe ze werken, wat hun effecten zijn en hoe ze opnieuw kunnen worden ontworpen.

Tot degenen onder ons die eraan werken om de discussie binnen en buiten de klas vorm te geven, deze onderliggende denkwijzen veranderen en het culturele terrein opnieuw in evenwicht brengen dat het begrip van Amerikanen over racisme vormt, mensen die verantwoordelijk zijn voor het nemen van beslissingen over de instellingen van ons land (zoals ons onderwijssysteem) zullen gebonden en beperkt zijn in de richtingen die ze denken te kunnen volgen om volledige inclusie, kansen, toegang en rechtvaardigheid te bereiken. We kunnen discussiëren over wat er wel of niet in een schoolcurriculum moet staan, maar het echte werk ligt evenzeer in het veranderen van de cultuur waarop deze argumenten berusten.

Dit vereist het voortdurend naar voren brengen van een verhaal dat het effect van systemen op de sociale problemen die we ervaren duidelijk en zichtbaar maakt. Het vereist een verhaal dat de ontworpen aard van deze systemen onmiskenbaar maakt. Het vereist een verhaal dat met pragmatisme en hoop praat over ons vermogen om deze systemen opnieuw te ontwerpen voor meer gelijke resultaten en dat de urgentie van deze veranderingen vaststelt om een ​​toekomst veilig te stellen voor het land waarin iedereen een rol speelt en een kans heeft om gezond te zijn en te gedijen.

Terugdringen van denkwijzen die tot slechte beslissingen leiden, zoals het censureren van geschiedenislessen voor studenten, vereist het bevorderen van alternatieve manieren van denken waardoor betere beslissingen als gezond verstand lijken.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• Platoblockchain. Web3 Metaverse Intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• Bron: https://www.edsurge.com/news/2023-03-17-what-s-behind-the-pressure-to-censor-social-studies-american-cultural-mindsets