In de loop der jaren hebben we nogal wat detectoren voor stralingsactiviteit gepresenteerd, die meestal een Geiger-Muller-buis bevatten, of misschien een fotodiode met een groot oppervlak. Maar in het geval van blootstelling aan straling door een nucleaire aanval, hoe meet de man in de straat de blootstelling zonder een speciaal instrument te bezitten? Dit was een kwestie van belang op het hoogtepunt van de Koude Oorlog, en het is er een die [Dr. Marshall Brucer] antwoordde in een paper uit 1962 getiteld "Wanneer verlaat je een schuilkelder?“. De volledige krant zit achter een betaalmuur, maar het deel waarin we geïnteresseerd zijn, staat op de vrij beschikbare eerste pagina.

Dr Brucer's detector is de eenvoud zelf, en het is gebaseerd op de erosie van een statische elektrische lading door straling. Als je een plastic kam in je haar wrijft, zal het genoeg lading verzamelen om een ​​klein stukje papier op te pakken, en onder normale achtergrondstraling zal de lading wegebben zodat het stuk papier na ongeveer 15 seconden valt. Zijn berekening is dat zodra het veld ongeveer 10 röntgen per uur bereikt, het voldoende zal zijn om de lading te wissen en het papier onmiddellijk te laten vallen. Er is een hedendaags krantenbericht (Pagina 7, net links van de grote advertentie) die de lezer vertelt dat aangezien de blootstellingslimiet 100 röntgen per uur is, deze test niet aangeeft dat ze negen uur hebben om te creëren een betere schuilplaats. Om voor de hand liggende redenen kunnen we dit niet testen bij de Hackaday-bank, maar degenen onder ons die zich de dagen herinneren dat dergelijke onderwerpen een echte zorg waren, zullen hoe dan ook op zoek zijn naar een handige kam.

Bedankt [Victor Matthew] voor de tip.