Vox Machinae blijft een forse, overtuigende mech-gevechtservaring nu met een gewaardeerde, zij het ijzige singleplayer-campagne. Lees verder voor onze Vox Machinae-recensie.
Opmerking: we hebben op dit moment slechts beperkte ervaring met het testen van de multiplayer van Vox Machinae, grotendeels gebaseerd op de vroege toegang van een paar jaar geleden. We zullen zeer binnenkort een volledige recensie met laatste indrukken en een label geven, maar voor nu zijn dit onze gedachten die grotendeels gebaseerd zijn op de campagne en eerdere online ervaring.
We praten vaak over hoe game-releases niet langer de finishlijn zijn voor veel titels. Dit geldt zeker voor enkele van de grootste VR-apps, zoals Pistol Whip en Population: One. Maar zelfs dan denk ik niet dat ik een meer indrukwekkende sprong heb gezien dan die zojuist is gemaakt in Vox Machinae van Space Bullet.
Werp je gedachten terug naar 2018 en je zult je herinneren dat dit al een indrukwekkende multiplayer mech-vechter was. Je springt in verschillende klassen oorlogsmachines en bestuurt ze over buitenaardse planeten met een echt meeslepende cockpit-ervaring, inclusief kleine dashboarddetails, verf die van bedieningspanelen afbladdert en een weelde aan knoppen, schakelaars en hendels om aan te sleutelen. Toegegeven, de release van deze week is een overgang van vroege toegang op pc naar een volledige lancering naast een Oculus Quest 2-poort, maar de studio's hadden hun lasmasker ruim drie jaar vastgezet, waardoor een volledige campagne voor één speler op de zijkant van een al leuk online ravotten.
Hoewel het aan de roestige kant is - zowel opzettelijk als anderszins - blijft het complete pakket authentiek. Of op zijn minst zo authentiek als je verwachtingen van mech-gevechten in de verre toekomst kunnen zijn.
Als het op multiplayer aankomt, was Vox Machinae altijd een bedrieglijk diep spel met geweldige besturing die tijd kost om onder de knie te krijgen. Je twee belangrijkste bewegingsmodi zijn een versnellingspookachtige hendel om je mech naar voren en naar achteren te laten lopen, of een jet-aangedreven sprong waarmee je snel grote afstanden kunt overbruggen of de vijand van bovenaf kunt laten vallen.
Hoewel deze opties niet ten volle profiteren van de onberispelijk gedetailleerde cockpits die Space Bullet nauwgezet heeft gemaakt - er zijn slechts drie hendels tussen hen - brengen ze je in een mum van tijd aan de slag terwijl je hun nuances blijft absorberen. Gewoon lopen is responsief dankzij een sticksysteem dat je de exacte snelheidsinstelling laat zien waaraan je bent vergrendeld, maar ronddraaien met een hendel aan de rechterkant is opzettelijk onhandig. Als je echter enige hoop wilt hebben om aanvallen te vermijden, moet je de kunst van het springen onder de knie krijgen.
Hoewel het een geweldig middel is om snel te ontwijken, hamer je zelfs een seconde te lang op de straalbeweging en je zult jezelf van je beoogde landingszone laten afstormen. Het balanceren van het logge gewicht van een doodsmachine van duizend ton met de reflexen en controle die nodig zijn om frustratie te voorkomen is een moeilijke taak en zeker niet voor ongeduldige mensen, maar Vox Machinae legt vaak het gevoel vast van het stampen door oorlogsgebieden en het ontketenen van een lading raketten terwijl jij de baas.
Voorspelbaar, dit is niet altijd de zaak. De interactieve cockpit is in grote lijnen heel goed uitgestippeld, maar er zijn momenten - vooral in het heetst van de strijd - dat je de verkeerde knop grijpt of aan de verkeerde hendel trekt, wat grotendeels te wijten is aan het feit dat je niet voelbare feedback krijgen over waar uw hand momenteel zweeft.
Gevechten zijn een evenzo overwogen aangelegenheid, gelijkaardige zintuiglijke aanvallen en lastig te begrijpen. Wapens zijn gevoelig voor oververhitting, en te veel daarvan zorgt ervoor dat je op vitale momenten onbeweeglijk blijft, terwijl je tijdens de lessen de juiste balans tussen vuurkracht en uithoudingsvermogen zult vinden. Dit is niet de munitie-legende, heavy metal-misselijkheid van iets als Hawken of Titanfall, maar in plaats daarvan iets veel opzettelijker en uitputtends, dat zich uitstrekt tot een verminkingssysteem waarmee je specifieke machineonderdelen zoals wapens en benen kunt richten voordat je een tegenstander in vol.
Vox Machinae is dan ook geen spel van instant bevrediging. In het begin kunnen ontmoetingen aanvoelen als twee overdreven enthousiaste kangoeroes die elkaar proberen te bekogelen met waterballonnen terwijl ze leren hoe ze voor de eerste keer moeten springen. Maar naarmate u de fijne kneepjes van het voertuig leert kennen, groeit u een vertrouwdheidsniveau dat u in uw voertuig verankert en u er één mee laat voelen.
Bovendien zijn het de extra's die Vox Machinae tot een bijzonder rustiek genot maken. De game heeft een prachtig toneelspel, van de aanblik van enorme kranen die zich een weg banen om je te ontmoeten wanneer je terugkeert naar je bunker, of in de schaduw worden gesteld door de schaduw van je voertuig terwijl je tussen missies op en neer door de lift reist. Vrachtwagens zijn als mieren om je heen bezig en vrijwel elk model in de game heeft een klein detail dat je kunt bewonderen als je er lang genoeg naar kijkt.
Vox Machinae is ongelooflijk goed in het vastleggen van de schaal van zijn sterspelers in verhouding tot je eigen grootte, net zoals de kolossale mechs van de Evangelion-serie met kop en schouders boven de stadsgezichten die ze beschermen uitsteken. Het compenseert enigszins de anders begrijpelijke kale landschappen, vooral op Quest waar papperige texturen een zee van onscherpte bieden totdat je dichtbij bent.
Dit geldt ook voor de singleplayer-campagne van de game, waar enorm veel aandacht aan is besteed, vaak op manieren die je misschien niet zou verwachten.
Verhaal, bijvoorbeeld, is een grote nadruk in de campagne van Vox Machinae. Je hebt niet alleen volledig uitgesproken squadleden om een band mee op te bouwen, maar tussen missies ga je terug naar je schip om met leden van de bemanning te praten en kleinere nevendoelen te behalen naast interactie met je AI, Blue. Aan de ene kant is het geweldig om te zien hoe een indie-ontwikkelaar zo'n directe manier van verhalen in VR aanpakt, en de plot niet degradeert naar cinematica in virtuele vensters of het laden van tekstdumps op het scherm.
Maar het oog van de game voor fragmentarische beelden filtert door in het verhaal, vaak op minder gunstige manieren. De karakteranimaties zijn bijvoorbeeld stijf, waarbij NPC's meer als gedraaide tubes tandpasta bewegen. Ze zijn geneigd om hun handen in hun romp te plaatsen wanneer ze spreken, of zo ver rond te draaien dat cosmetische details in andere modellen knippen. Maar elk ontwerp en stemwerk van de crew is onderscheidend en divers, en ze hebben hun eigen persoonlijkheden die hun buggybewegingen goedmaken. Nou, ze zouden het doen als het niet voor de tanden was. Mijn god de tanden; ziekelijk rechte rijen van kleine knarsers. Ze geven mijn nachtmerries nachtmerries.
Levering van het verhaal zelf zigzagt tussen enkele interessante ideeën en onnodige opvulling in extreme mate. Een nevenplot waarbij Blue worstelt om haar plaats in deze nieuwe ploeg te vinden, is bijvoorbeeld een merkwaardige kleine afleiding, ondersteund door een humoristische dialoog die droog wordt afgeleverd door automatische spraak ("Ik ben mijn rebelse stadium binnengegaan"). Maar er zijn momenten waarop de scheepssecties die vaak meer dan 15 minuten duren in de weg staan van wat je hier echt komt zien.
Je moet regelmatig met elk bemanningslid praten voordat je naar de volgende missie mag, wat betekent dat je moet zitten en niets anders hoeft te doen dan naar hen te luisteren. Het maakt niet uit hoe uitgewerkt je personages zijn of hoe interessant je verhaal is; zitten in VR en kijken naar andere mensen praten voor iets meer dan een paar seconden zonder enige mate van interactie is gewoon nooit een enerverend proces. Soms onthult zelfs dat niet precies wat je hierna gaat doen.
Gecombineerd met het trage tempo van enkele van de eigenlijke missies van het spel, kan de campagne traag zijn. Als je al weet hoe je het spel moet spelen, zul je waarschijnlijk moeite hebben met de eerste paar levels die je niet zozeer de kneepjes van het vak laten zien, maar ze via een druppeltje naar je toe voeren. Erger nog, zelfs latere levels bevatten grote stukken gesjouw tussen checkpoints, wachtend tot je brandstofmeter zo langzaam vol raakt en je een nieuwe boost geeft.
Vooral één gevecht met een baas blijkt onvergeeflijk eentonig te zijn, omdat het lange secties heeft tussen het blootleggen van zwakke punten en een kill-move met één klap die je rechtstreeks terugstuurt naar niet alleen het begin van de ontmoeting, maar ook naar de minutenlange setup ervoor. komt zelfs weer op gang. De hele campagne heeft nog een pas nodig om de plaatsing van checkpoints aan te scherpen.
Maar hoewel missies er vaak op neerkomen bots aan te pakken in dezelfde arena's waarin je online speelt, implementeert Space Bullet wel een welkome afwisseling in de vorm van verdedigende doelen of momenten waarop je probeert gelijke tred te houden met vijandige mechs. Hoewel AI aan beide kanten vaak verstrikt kan raken in het landschap, biedt de campagne een welkome uitdaging die je vaardigheden echt op de proef stelt. De combinatie van die missies en het verhaal verheft de campagne tot boven de verheerlijkte tutorial-status, ik wou dat de game sneller ter zake kwam.
Ik ben vaak niet iemand die bugs/problemen opnoemt die waarschijnlijk binnen de eerste paar weken nadat een game live gaat worden opgelost, maar ik moet wel speciaal melding maken van de bizarre afhankelijkheid van de singleplayer van de multiplayer-structuur. Met name de game 'loskoppelt' als je je headset tijdens de campagne afzet zonder deze eerst te pauzeren. Zoals in het zal de missie afbreken en je terugbrengen naar de campagne om opnieuw te beginnen. Nogmaals, ik verwacht volledig dat Space Bullet dit zal aanpakken, maar het is ongelooflijk irritant om te vergeten te pauzeren, de headset af te zetten om een drankje te pakken en terug te keren om jezelf weer in het menu te vinden, vooral omdat het spel nooit duidelijk maakt wanneer het aan het opslaan is en sommige moeilijkheidspieken met lange checkpoints zorgen ervoor dat je tussen de pogingen op adem wilt komen.
Vox Machinae Review: laatste indrukken
De singleplayer-campagne van Vox Machinae is een gewaardeerde, zij het gebrekkige toevoeging aan een toch al leuke multiplayer mech-gevechtstitel. Plotselinge pacing en gewatteerde verhaalelementen vertragen je voortgang tot een crawl, maar het behoudt nog steeds de opzettelijke en weloverwogen gevechten van de game, die met succes een doelgerichte hoeveelheid rustieke onhandigheid en logge gewicht combineren. Zelfs als je niet geeft om het aanbod van de singleplayer, bewees de hectische, op klassen gebaseerde multiplayer dat het jaren geleden de toegangsprijs waard was - hoewel we daar nog steeds ons definitieve oordeel moeten vellen - en hoewel er andere mech gevechtsspellen beschikbaar, maar weinigen vangen het gevoel van schaal en kracht dat hier te zien is. Net als zijn eigen monolithische oorlogsmachines, is Vox Machinae een slordige underdog, maar een die zeer de moeite waard is om voor te rooten.
Lees voor meer informatie over hoe we tot deze beoordeling zijn gekomen: onze beoordelingsrichtlijnen. Wat vond je van onze Vox Machinae-recensie? Laat het ons weten in de reacties hieronder!
