Een beetje zoals Eendenleven en Mijn zingende monstersForgotten Hill is een serie waarvan ik geen idee had dat deze bestond totdat ik de game ter recensie kreeg. Dit is de ZESDE Forgotten Hill-release, die volgt op – diep adem – Puppeteer, Fall, Surgery, Mementoes en Little Cabin. Het is de eerste van de serie die op de Xbox verschijnt, dus dat is ons excuus. 

Maakt het uit dat jij (of wij) de voorgaande games niet hebt gespeeld? Zoals het gebeurt, ja, een beetje. Vergeten Hill Disillusion is niet bereid een samenvatting te geven of een andere manier te vinden om u op de hoogte te brengen. Je moet het verhaal uit verschillende krantenknipsels en tijdschriften halen, en dat is niet zo eenvoudig. Je krijgt een sneeuwstorm van namen en plaatsen te zien, en je vermoedt dat een Forgotten Hill-speler met zijn hoofd zou knikken, terwijl de rest van ons verbijsterd is.  

Zoals je uit de titel kunt afleiden, is er veel liefde voor Silent Hill hier, zeker in een deel van de verhalen. Het lijkt erop dat je de stad Forgotten Hill niet kunt verlaten, een plek die al tientallen jaren geïsoleerd is van de wereld. Het is een stad die op twee lagen te zien is: één met het blote oog, en een helse alternatieve versie die slechts af en toe wordt onthuld. Er is geen Pyramid Head en het gaat nooit zo ver dat het eng wordt, maar je begrijpt het wel.

Forgotten Hill Disillusion speelt minder als Silent Hill en meer als een point-and-click. Een bijzonder oude point-and-click eigenlijk, omdat dit ons Maniac Mansion- en Shadowgate-vibes gaf. Als je de 8-bit avontuurlijke bloemlezing op Xbox zul je je hier vooral thuis voelen. 

Het spel begint in een hybride van bibliotheek, museum en galerij. Een Lurch-achtige bewaker heet je welkom, biedt je een kaartje aan voor de bibliotheek, maar sluit je af voor de andere deuren in het gebouw. Voor die gebieden heb je andere kaartjes nodig. Je onderzoekt en voltooit dus puzzels in de bibliotheek met als doel een munt te genereren voor de kaartautomaat, die je op zijn beurt naar het volgende gebied brengt. 

Forgotten Hill Disillusion heeft een vervlogen, enigszins muf gevoel. Je communiceert met dingen met behulp van een cursor uit Windows 98, en het is een langzaam beest. Geen van de innovaties van de afgelopen tien jaar op het gebied van aanwijzen en klikken is aanwezig: je kunt niet vasthouden aan interactieve elementen, noch kun je een filter activeren waarmee je ze allemaal kunt zien. Voor sommigen is dat misschien een bonus – dit is onbeschaamd retro – maar op sommige plaatsen kan het voelen alsof het wordt tegengehouden. 

Je verzamelt items en voltooit veel puzzels. De dichtheid van de puzzels is hier veel hoger dan bij een spel met verborgen voorwerpen of de gemiddelde point-and-click. Het gaat bijna zo ver om professor Layton uit te dagen. Wat het meest verraste, was hoe robuust ze waren. We vonden het leuk om aan veel raadsels en spelletjes van Forgotten Hill Disillusion te sleutelen, en er waren er genoeg die we nog niet eerder hadden gezien. 

In het bijzonder maakt Forgotten Hill Disillusion gebruik van twee gadgets, en we zullen er slechts één onthullen omdat de tweede een soort spoiler is. Je krijgt een camera, waarmee je het alternatieve helse landschap van de game door een zoeker kunt bekijken. Elke kamer in het spel heeft een donkere, alternatieve onderbuik, en Forgotten Hill Disillusion verbergt aanwijzingen voor de puzzels erin. Je zoekt de achtergrond af op zoek naar hints en verwondert je erover dat FM Studio de moeite zou nemen om voor elke kamer het dubbele van de kunst te produceren (tegen het einde wordt duidelijker waarom, maar – nogmaals – spoilers). Het is genereus en erg leuk, waardoor het spel ondeugend kan zijn in het verbergen van geheimen in verschillende dimensies. 

Aan de andere kant zijn de puzzels vaak een bereik. We zijn blij dat we in een toekomst leven waarin internet ons een oplossing kan bieden, omdat sommige puzzels simpelweg niet intuïtief zijn. Tegen het einde van het spel krijg je bijvoorbeeld een projectiepuzzel te zien, waarbij je vier verschillende projecties op een rij moet zetten, zodat ze een grotere vorm creëren die past bij de amuletten, zeefdrukken en andere items die je onderweg hebt opgepikt. manier. Maar in plaats van u te belonen als u dicht bij de bestemmingsafbeelding komt, moet u deze bijna pixel-perfect krijgen. Je duwt items millimeter voor millimeter aan, terwijl je niet zeker weet of een ervan onjuist is allen van hen.

Deze meedogenloze aanpak wordt vermengd met ronduit onlogisch. Meestal zijn het de grafische avonturen die het probleem vormen. Het is minder een spoiler en meer een publieke dienst om je een voorbeeld te geven: op een gegeven moment moet je een standbeeld bedekken met een doek, zodat een ander standbeeld een tentakel uit zijn mond laat groeien, en dan stop je die tentakel in de mond van een ander standbeeld. mond, die een kak produceert, die tot een edelsteen wordt getoverd als je hem naar een aparte kamer brengt. Te vaak verruilt Forgotten Hill Disillusion de logica voor een soort bizarre oorzaak-en-gevolg, en zul je vaker gidsen doorzoeken dan je zou moeten. 

Maar ondanks alle anachronistische gameplay, het volledige gebrek aan herhaling en de frustrerende puzzels die je regelmatig een middenfiguur voorhouden, hebben we echt genoten van onze tijd met Forgotten Hill Disillusion. Als je eenmaal het idee hebt om het te spelen met een gamefaq op je telefoon, en je accepteert dat het vaak geen enkele zin heeft, doet het veel goed. Het is bijvoorbeeld enorm, met een speeltijd tot in de dubbele cijfers. Het is consequent onheilspellend, en de manipulatie van meerdere werkelijkheden – vooral met de camera en een rugpull-draai halverwege – zorgt ervoor dat het opvalt terwijl je verwachtte dat het iets anders zou doen. Als je de uitvoering op sommige plaatsen negeert, heeft dit veel geweldige inhoud.

Forgotten Hill Disillusion is een moeilijk point-and-click-avontuur om van te houden. Zozeer zelfs dat het opzettelijk voelt. Het maakt het niet uit om je op de hoogte te brengen van het verhaal van de serie, en het draagt ​​zijn onlogische puzzels als een ereteken. Maar scheur dit rotte weefsel weg en er zit verrassend veel leuks onder. Forgotten Hill Disillusion is een claustrofobisch puzzelspel dat een aantal fantastische wendingen in petto heeft. 

Forgotten Hill Disillusion zorgt er misschien niet voor dat je de andere games in de serie gaat zoeken, maar het zal een tiental uur duren. Sommigen van hen zijn misschien zelfs memorabel.

Je kunt Forgotten Hill Disillusion kopen bij de Xbox Store voor Xbox One en Xbox Series X | S

Bron: https://www.thexboxhub.com/forgotten-hill-disillusion-review/