India's ingebruikname van zijn eerste in eigen land gebouwde vliegdekschip, INS Vikrant, markeert een belangrijke stap in zijn reis om een formidabele marine te bouwen. Het vliegdekschip dat als mobiele luchtmachtbasis dient, stelt een land in staat luchtsuperioriteit te behouden in verre wateren, weg van het bereik van landvliegtuigen. Voor de moderne marines die gecentreerd zijn rond het concept van controle op zee - zoals India - is een vliegdekschip het belangrijkste instrument om offshore stroom te projecteren.
Luchtvaartmaatschappijen hebben echter te maken met beperkingen bij hun inzet en operaties, vooral in oorlogstijd. De Indo-Pakoorlog van 1971 en de Falklandoorlog - de enige veldslagen waarbij vliegdekschepen betrokken waren sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog - versterken deze bewering empirisch. Daarom zal de Vikrant waarschijnlijk te maken krijgen met beperkingen bij zijn inzet en operaties in een anti-access/area-denial (A2/AD) gebouw dat door China is opgericht.
De kwetsbaarheden waarmee Vikrant waarschijnlijk te maken zal krijgen, zijn te wijten aan structurele beperkingen op zijn luchtvleugel en de dreiging van onderzeeërs en anti-scheepsraketten.
Van een koerier bestaansreden is zijn luchtvleugel, die van het grootste belang is voor al zijn functies. Maar de kleine omvang van de luchtvleugel van Vikrant legt verschillende beperkingen op aan de werking ervan. Verder beperkt het skischansmechanisme voor het opstijgen op de Vikrant het bereik en het laadvermogen van het vliegtuig, waardoor de prestaties worden belemmerd.
Aangezien een vliegdekschip een uiterst waardevol platform is, is een deel van zijn luchtvleugel altijd gewijd aan zelfverdediging. Maar de kleine omvang van de luchtvleugel van Vikrant (slechts 20 vliegtuigen met vaste vleugels) betekent dat na het vastbinden een deel van zijn luchtvleugel ter zelfverdediging zal de koerier nauwelijks een handvol vliegtuigen overhouden voor krachtprojectie, wat de essentie is van een vliegdekschip. Bovendien zal niet 100 procent van de vliegtuigen altijd beschikbaar zijn voor missies, zeker niet in oorlogstijd. Van de 42 vliegtuigen die tijdens de Falklandoorlog op Britse vliegdekschepen werden ingezet, kreeg tweederde van hen de luchtverdediging van de vloot toegewezen als hun primaire rol. Dus, afgezien van zelfverdediging en offensieve missies, zal de luchtvleugel van Vikrant waarschijnlijk geen andere functies vervullen, zoals het handhaven van luchtoverwicht, onderdrukking van vijandelijke luchtverdediging, elektronische tegenmaatregelen en bewakings- en verkenningsmissies.
Bijgevolg vormen structurele beperkingen voor de luchtvleugel van Vikrant ernstige belemmeringen voor de inzet en operaties.
Daarnaast zijn er technologische ontwikkelingen op het gebied van onderzeese platforms maken luchtvaartmaatschappijen kwetsbaarder voor aanvallen. Het gebruik van luchtonafhankelijke voortstuwingstechnologie en lithium-ionbatterijen, en mogelijkheden zoals akoestische storing verbeteren het uithoudingsvermogen en de stealth van onderzeeërs, met name conventionele onderzeeërs. Conventionele onderzeeërs, stiller dan nucleair aangedreven onderzeeërs, slagen er vaak in om onopgemerkt door de escortes van vliegdekschepen te sluipen. De geschiedenis staat vol met dergelijke voorbeelden. In 2006, een Chinese onderzeeër van de Song-klasse onopgemerkt weggegleden in de schietbaan van de USS Kitty Hawk. Tijdens de Indo-Pak oorlog van 1971 werd de vorige Vikrant ingezet in de Golf van Bengalen uit angst voor Pakistaanse onderzeeërs in de Arabische Zee. Met name de Pakistaanse onderzeeër Ghazi was dat verzonden zich richten op de Vikrant; de Ghazi zelf zonk echter op mysterieuze wijze.
Onderzeeërs blijven een krachtig platform om vliegdekschepen te bedreigen. De Falklandoorlog was getuige van een negen dagen durende kat-en-muis-achtervolging tussen het Argentijnse vliegdekschip ARA Veinticinco de Mayo en de Britse onderzeeër HMS Splendid. bijna gezonken de koerier was niet in de Argentijnse wateren geweest.
De onderzeeërs van China zijn in staat om in het schietbereik van Vikrant te glippen, waardoor de inzet ervan wordt beïnvloed.
Geen van de Chinese A2/AD-capaciteiten kan Vikrant echter zo bedreigen als zijn anti-scheepsraketten zoals de DF-21D en DF-26, ook wel bekend als "carrier moordenaar" raketten. Hoewel ontwikkeld om de VS verder weg te houden van hun operatiegebied, hebben deze raketten ook het vermogen en bereik om de Indiase Vikrant in de Golf van Bengalen en een groot deel van de Arabische Zee te bedreigen.
China's langeafstandsprecisie-munitie, die de Vikrant kan bedreigen, bestaat uit anti-scheeps ballistische raketten en anti-scheeps kruisraketten, die kunnen worden afgeleverd door onderzeeërs, bommenwerpers en gevechtsvliegtuigen. China's H-6 strategische langeafstandsbommenwerper en J-20 stealth-jagervliegtuigen hebben een gevechtsbereik van ongeveer 1,000 zeemijl. Het ontwikkelt ook een stealth-bommenwerper voor lange afstanden, de H-20, die naar verluidt een tegen te gaan bereik van ruim 2,000 nm. Deze wapensystemen, in combinatie met anti-scheeps kruisraketten, voorzien China van de slagvaardigheid in de Golf van Bengalen en een groot deel van de Arabische Zee.
Dit slagbereik blijft buiten het gevechtsbereik van de Mig-29K en Boeing F/A-18 Super Hornet of Rafale-M (waarmee India de Mig-29K zal vervangen), die geen diep doordringende aanvalsvliegtuigen zijn, tenzij ze bijgetankt. Bovendien, zelfs als de vliegtuigen van India erin slagen om de A2/AD-zone van China ongedeerd binnen te dringen, zal het geavanceerde geïntegreerde luchtverdedigingssysteem de succesvolle uitvoering van aanvallen lastig maken.
Het luchtverdedigingssysteem aan boord van de Vikrant bestaat uit het Barak 8 Luchtdoelraketsysteem (SAM). Maar het kleinere bereik voor succesvolle onderschepping en problemen met de radarhorizon maken het zeer kwetsbaar voor verzadigingsaanvallen. Grote en goed gecoördineerde stakingen de verzadiging overschrijden drempel kan de Barak 8 SAM overweldigen, waardoor de Vikrant kwetsbaar wordt.
De proliferatie van precisie-aanvalstechnologie in combinatie met de teledetectiesatellieten van China maakt anti-scheepsraketten zeer dodelijk, waardoor de inzet en operaties van Vikrant worden beperkt.
De slagveldprestaties van China's anti-scheepsraketten stoffelijk overschot onbewezen. Maar alleen al de dreiging kan de inzet en operaties van de Vikrant afschrikken, aangezien de symbolische en financiële waarde van de koerier het tot een zeer gevoelig platform maakt om te opereren. Hoewel vliegdekschepen niet zijn getest in het "rakettentijdperk", benadrukken eerdere veldslagen hun kwetsbaarheid voor raketten. Tijdens de Falklandoorlog zette Groot-Brittannië, uit angst voor Argentijnse Exocet-raketten, beide vliegdekschepen verder weg van het operatiegebied.
Carriers waren kwetsbaar tijdens de Koude Oorlog, zoals kan worden afgeleid uit hun optreden tijdens de Indo-Pakoorlog van 1971 en de Falklandoorlog. De technologische vooruitgang op het gebied van precisiestakingstechnologie verergert hun kwetsbaarheid nog verder. Toegegeven, militaire wapens zijn een "zwarte doos", zoals Edward Luttwak beweerde, totdat bewezen in gevechten - dus de slagveldprestaties van China's A2 / AD-mogelijkheden blijven onbewezen. Het dialectische rijk van oorlogsvoering is echter altijd actief, waardoor defensieplanners de rol van vliegdekschepen opnieuw moeten uitvinden om hun bestaan als het belangrijkste maritieme militaire platform te verzekeren.
De Vikrant kan China's A2/AD-gebouw tegengaan door zijn rol opnieuw uit te vinden. Het kan het kleinere gevechtsbereik van zijn vliegtuig overwinnen door anti-scheepsraketten zoals de BrahMos op vliegtuigen te gebruiken, zodat ze verder weg van de A2 / AD-zone van China kunnen toeslaan. De werking van het vliegdekschip kan ook opnieuw worden uitgevonden door het alleen in de oorlog te betrekken wanneer China's A2/AD-gebouw is neergeslagen, en het toewijzen van de rol van het vernietigen van China's A2 / AD-gebouw aan andere platforms, zoals door torpedobootjagers en onderzeeërs geleverde antischipraketten.
