Als iemand ooit SSX vermeldt op het world wide web, ontstaat er meestal een vriendelijke discussie over de beste SSX spel. (FWIW het is duidelijk SSX 3). Elk spel in de serie heeft echter zijn eigen verdiensten; dingen die het beter doet dan de anderen. Daarom heb ik moeite om te begrijpen waarom de serie al tien jaar inactief is zonder ook maar een remaster.
Inderdaad, de release van SSX in 2012 op PlayStation en Xbox voelde als een reboot voor de serie. Maar zelfs deze game is nu tien jaar oud en sindsdien is de serie in het ongewisse gelaten. Zou het iets te maken kunnen hebben met de verandering in de richting waarin de 2012 SSX ging?
Formeel aangekondigd tijdens de 2010 Spike Video Game Awards - de voorloper van The Game Awards - werd het aanvankelijk aangekondigd als SSX: Deadly Descents. De onthullingstrailer leek de over-the-top trucs en fel ontworpen tracks waar de serie bekend om stond te dumpen. In plaats daarvan kregen we een locatie in de echte wereld en een rijder die eruitzag alsof hij gewoon meer dan wat dan ook probeerde te overleven.
Feedback was niet overweldigend over deze onthulling en als gevolg daarvan werd de ondertitel Deadly Descents verwijderd; hoewel het eigenlijke gameplay-element dat aan deze Deadly Descents was gekoppeld, bleef bestaan. Latere trailers zouden ook wat meer kleur en luchtigheid opnieuw introduceren.
Ik had het geluk om vroeg SSX te spelen tijdens de kortstondige GAMEfest Expo. Het was even puzzelen tussen dit en EuroGamer Expo – dat EGX werd – maar omdat GAMEfest 'iets' noordelijker was in Birmingham, VK, was het makkelijker te bereiken.
Daar hadden ze een EA-stand waar een aantal vroege builds van hun aankomende titels werden getoond, en SSX was daar een van. This en Sonic Generations waren de twee titels waar ik het meest in geïnteresseerd was, en SSX had de bonus van het runnen van een highscore-toernooi. Ik was zeker iets beter dan gemiddeld bij SSX van de honderden uren die ik besteedde aan het spelen van de originele trilogie, dus ik waagde mijn kans. Het ging niet helemaal zoals ik het had bedoeld, en dat kwam niet door mijn grootsheidswaanzin. Hier is – voor zover ik me kan herinneren – het gesprek dat ik had met het communityteam op de EA-stand. Hopelijk wordt mijn teleurstelling overgebracht:
Ik - "Hallo daar. Ik ben hier voor de SSX-competitie”
EA – “O. Doen we er een?"
Ik - "Ik hoop het, er was er een geadverteerd."
EA – “Ik denk dat we dat dan zijn.”
Ik - "Geweldig spul. Dank u."
Dramatische stilte
Ik - "Dus errr, wat moet ik dan doen?"
EA – “Ehm. Ik zal je wat vertellen, ik geef je drie runs op dit niveau dat we hebben opgezet en we zullen je hoogste score halen."
Ik ga verder om een score neer te zetten
Ik – “Het is niet mijn beste poging. Hoe weet ik of het goed genoeg is om te winnen?”
EA – “Ah blijf gewoon in de buurt. Als er binnen de komende 20 minuten niemand anders komt, geven we je wat prijzen.”
20 minuten voorbij. Niemand komt opdagen.
EA – “Nou, het lijkt erop dat je hebt gewonnen. Zoals ik al eerder zei, ik wist niet dat we een wedstrijd hielden, dus we hebben niet echt een prijs, maar ik kan je wat FIFA-merchandise aanbieden?”
Overhandigt minivoetbal en notitieblok
Ik – “Natuurlijk, waarom niet. Heel erg bedankt."
Zo eindigde mijn eSports-carrière. Dat was de teleurstelling van het niet ontvangen van een zoete SSX-swag, ik zwoer dat ik daar en dan nooit een eSports-carrière zou nastreven. Niet dat SSX een eSports-community heeft, maar dit had de gateway-drug kunnen zijn.
Bij de formele release op 28 februari 2012 ontving SSX positieve recensies. Velen merkten op dat dit de franchise was waar ze op hadden gehoopt voor nieuwere hardware, waaronder ikzelf. Het was een van die games die ik had gereserveerd zodra het beschikbaar kwam om dit te doen. En ik werd niet teleurgesteld. Maar ik werd ook niet weggeblazen.
Het hoofdmenu was de wereldkaart, die indrukwekkend was. Je kon kiezen uit verschillende bergketens om naar beneden te glijden. Velen waren vanaf het begin opgesloten en gingen pas open als je de noodzakelijke Deadly Descent hebt voltooid.
Deze dodelijke afdalingen waren negen niveaus verspreid over de campagne voor één speler die de SSX-formule herschreef. Je was zelfs hier niet in een race of een kür. In plaats daarvan probeerde je gewoon de onderkant van de run te bereiken. Verwant aan de echte Black Diamond-runs, zouden deze zeer verraderlijke runs alle vaardigheden van de renners vergen om ze te overleven. Elke dodelijke afdaling had ook zijn eigen unieke mechanisme, zoals lawines, weinig zuurstof of enorme afgronden om een wingsuit over te nemen. Elke afdaling heeft zijn eigen unieke uitrustingsitem dat zijn eigen unieke mechanisme had en voor het grootste deel goed doordacht was.
Online multiplayer keerde ook terug, maar niet helemaal zoals mensen hadden gehoopt. Multiplayer in SSX was asynchroon; een select aantal tracks werden elke dag gemarkeerd, waarbij rijders hun beste tijden en scores op een online leaderboard plaatsten. Er werden prijzen uitgereikt voor hoe goed je was geplaatst. Als iemand wiens vormende multiplayer-jaren met vrienden op SSX 3 werden doorgebracht, Burnout 3: verwijdering en TimeSplitters 2, dit was een teleurstellende multiplayer-modus.
Live multiplayer-races en freestyle-evenementen kwamen daadwerkelijk aan in een patch na de release.
SSX had echter wel een innovatief verzamelsysteem. Het waren de spelers zelf die de verzamelobjecten plaatsten zodat anderen ze konden verzamelen, ook wel Geotags genoemd. Het betekende ook dat er een gestage stroom nieuwe items te vinden was zodra je alle door de ontwikkelaar geplaatste items had ontdekt.
Daarvoor werd nog een stuk DLC uitgebracht dat een aantal klassieke personages uit de franchise terugbracht, samen met een nieuwe berg. Dit was uitgedost in een meer traditionele SSX-stijl en voelde veel meer trouw aan de serie. Eerlijk gezegd voelde het alsof de dingen na de release waren wat de fans vanaf het begin echt wilden.
En het zou nalatig zijn om niet over een SSX-game te praten zonder de soundtrack te noemen. Waar eerdere titels meer rock bevatten van onder meer Thrice, Yellowcard en zelfs Iron Maiden, had SSX 2012 een veel meer dubstep/drum- en basgeluid. SSX 2012 bevatte zelfs nummers die speciaal voor de game waren gemaakt. Onder meer The Qemists, Camo & Krooked en Raffertie droegen allemaal nieuwe muziek bij die tijdens de Deadly Descents te horen was. Een ding dat de franchise altijd heeft genageld, is de soundtrack, en dit was ook geen uitzondering.
Nu zeg ik niet dat SSX 2012 een slechte game was, maar tussen de verandering van de titel en de inhoud na de lancering voelde het alsof de ontwikkelaars niet precies wisten wat spelers wilden. De Uber-trucs van SSX Tricky en de open-wereld setting van SSX 3 hadden vanaf dat moment de basis moeten leggen voor de franchise. Maar sinds SSX On Tour sputterde de franchise voort. SSX Blur is bijvoorbeeld alleen uitgebracht op de Nintendo Wii. De 2012-versie van SSX was een kans om de serie op een enorme manier terug te brengen, maar miste de basis. Het was nog steeds een zeer competente snowboardgame, maar niet per se een echte SSX-titel. En nee, ik ben niet nog steeds verbitterd over mijn gebrek aan SSX-merchandise. Oké, misschien ben ik dat wel, maar het vertroebelt mijn oordeel of mijn gevoelens over deze game niet.
SSX 2012 is – samen met SSX 3 – achterwaarts compatibel voor Xbox. En enigszins verrassend voor EA zijn de servers nog steeds open. Ondanks mijn bedenkingen ben ik van plan er in de nabije toekomst behoorlijk naar terug te keren. Ik zit sinds augustus 44 op 50/2012 prestaties en ik ben vastbesloten om een moeilijke 1000G te behalen. Misschien zal het me aansporen tot actie als de servers sluiten.
Wat betreft de toekomst van de serie, ik denk dat dit het is. Deze tien jaar terugkijken heeft me eraan herinnerd hoe lang het geleden is. De wil van Steil, Riders Republiek en meer hebben geprobeerd de kroon te veroveren, maar kwamen niet in de buurt. SSX bracht snowboarden naar de massa van videogames, en er zal nooit meer zoiets zijn.
Wil je SSX bekijken? De Xbox Store is uw beste keuze. Het is opgenomen in EA Play en kan worden gespeeld op Xbox One en Xbox Series X|S.
