Ik geef eerlijk toe - over het kraken van mijn gewrichten heen - dat mijn tijd op de kunstacademie iets meer dan tweeëntwintig jaar geleden was. Sindsdien heb ik hier en daar met kunst geploeterd, nooit echt de flair herontdekt die ik ooit had, maar nooit vergetend wat ik heb geleerd. Hetzelfde geldt voor vandaag als toen ik achttien was, olieverf is moeilijk te gebruiken en nog moeilijker om onder de knie te krijgen.
Betreed de VR-app, Vermillion, een virtuele studio die is ontworpen om het ambacht van olieverfschilderij te distilleren voor ... nou, ik weet het niet zeker. De demografie van dit soort apps of games is moeilijk vast te stellen; als je echt geïnteresseerd bent in olieverfschilderijen, zou je toch alleen een canvas en wat olieverf kunnen gebruiken en experimenteren? Dit geldt dubbel voor dit specifieke medium, omdat olieverf een textuur heeft, iets dat praktisch onmogelijk over te brengen is met bewegingsbesturing of een digitale invoer.
Vermillion doet erg goed werk door de gebruiker een overvloed aan tools te geven, die elk in hoge mate aanpasbaar zijn. Er zijn bijvoorbeeld veel penselen en elk van deze kan worden gemanipuleerd om de grip of de grootte van de penseelstreek te veranderen. Door in de opties te duiken, kunnen de gevoeligheidsinstellingen worden aangepast wanneer u op het palet of canvas drukt en kan alles in de studio naar de juiste plaats worden verplaatst om zich op uw gemak te voelen.
Toen ik voor het eerst begon, paste ik de hoogte van het canvas aan, trok de borstelstandaard naar een beter bereikbare positie, ik kon zelfs een scherm naar beneden trekken om naast het canvas te zitten en me een 'how-to'-video te laten zien. Maar zodra ik het palet oppakte en een penseel koos, zorgde de afwezigheid van enige tactiliteit ervoor dat ik een beetje een puinhoop creëerde. Lichte aanrakingen van mijn paletmes die in het echt een verfspoor zouden oppikken voor delicate highlights, resulteerden hier in een klodder verf die zonder pardon werd uitgesmeerd.
Hetzelfde gold voor het overschakelen naar de mengborstels die de verf bewogen en alleen de randen van de kleur bevederden. Ik wil de app niet verdoemen, want met veel geduld zou enig succes kunnen worden behaald, maar het brengt me terug naar waarom je dit zou verkiezen boven schilderen in het echte leven.
Olieverf, misschien meer dan acryl, is een voelbare verf. Het smoest wanneer het wordt geduwd, het bundelt zich wanneer het in dikke klodders wordt gesmeerd en elke slag heeft een domino-effect op de volgende. Niets van dit alles wordt goed overgebracht in Vermillion, ondanks al zijn prachtige opties en penseelkeuzes. Er ontbreekt echter nog veel. Er zijn bijvoorbeeld geen meanderende borstels. Je kunt de overtollige verf ook niet met een droge borstel wegslaan.
Zodra de tutorial voorbij is, stelt de app voor om samen met de moderne meme God van de schilderkunst, Bob Ross, te schilderen. Daar zit hij dan, via YouTube te spelen naast het doek, pratend over vrolijke boompjes en grappige luchten. Hij stelde voor dat ik de verf voorzichtig op het palet dep omdat we spaarzaam kleurgebruik nodig hadden, maar mijn verf werd neergelegd alsof het cement was. Het wisselen van borstels maakte niet veel uit.
Vreemd genoeg werken schilder- en teken-apps heel goed in VR, maar meestal alleen als ze vasthouden aan grote, brede effecten of 3D-werk, is het ongelooflijk moeilijk om elke vorm van finesse te creëren. Als je de tijd hebt, kan Vermillion werken voor grotere abstracte creaties, maar de gedetailleerde lichte details gaan verloren bij de vertaling.
