Het Outbreak-evenement in Rainbow Six: Siege helemaal terug in 2018 was een hoop plezier. Het presenteerde de tactische shooter in een nieuw licht en bood iets anders aan spelers die misschien een meer bevredigende PvE-ervaring hadden gewild dan het lauwe 'terroristische jacht'-aanbod in het basisspel. Ubisoft was duidelijk van mening dat er genoeg belofte in het idee zat om het niet alleen terug te brengen, maar ook om te draaien in een op zichzelf staande ervaring, maar houdt het stand?

Rainbow Six: Extractie is een overlevingsspel van het zombie-type voor drie spelers waarin je je aansluit bij REACT om een ​​buitenaardse parasiet te beteugelen die zich over de Verenigde Staten verspreidt. Extraction is in feite een directe voortzetting van het Siege-evenement, waarbij die originele setting - Truth or Consequences, New Mexico - als ground zero wordt gebruikt. Eigenlijk is er veel aan deze game dat bekend zal zijn als je ooit met Siege hebt gespeeld. Hiermee kun je de mantel van 18 operators overnemen, allemaal overgebracht van Siege, en allemaal met hun wapens en gadgets van de tactische shooter. Vreemd genoeg omvat dit Tachanka met zijn torentje, in plaats van zijn huidige granaatwerpergadget. Sommige zijn aangepast om beter te functioneren in een PvE-omgeving, maar ervaren spelers zullen er genoeg vertrouwd mee zijn dat alles prettig aanvoelt. Dit is goed omdat het spel gooit veel ineens naar jou.

De tutorial probeert je haastig kennis te laten maken met praktisch elk facet van het spel in één keer, meestal met tekstblokken. Eerlijk gezegd is het overweldigend. Het zal nog enkele uren duren voordat je je echt op je gemak voelt met de eb en vloed van de titel. Net als Siege zelf, laat Extraction pas de beste kant van zichzelf zien als je er wat tijd in steekt.

Mechanisch is er veel om van te houden. Je bezoekt vier hoofdinstellingen, elk met drie verschillende niveaus om door te spelen. De omgevingen zijn allemaal uniek, met een gerichte, briljante art direction die het dwalen door deze plekken tot een van de echte hoogtepunten maakt. Een brutalistische penthouse-suite is een echte blikvanger, maar alle niveaus doen hun best om hun eigen identiteit te hebben. De uiteindelijke locatie is zelfs Truth or Consequences zelf, en het is bijzonder gaaf om terug te keren naar de oorspronkelijke locatie van het evenement. De drie niveaus op elke locatie worden vervolgens opgesplitst in drie kleinere kaarten die je in één keer doorspeelt, met luchtsluizen als overgangsfasen. Elk van de kleine secties heeft een doel dat je moet voltooien, zoals het doden van een elitevijand of het plaatsen van trackers op spawn-punten. Hoewel er niet te veel van zijn, zijn er genoeg zodat je geen enkele doelstelling beu zult worden.

Het niet behalen van een doelstelling betekent ook niet meteen een einde aan een run, dus je kunt doorgaan en in die gevallen gewoon doorgaan naar het volgende gebied. Fail-states in het algemeen met de titel zijn best interessant. Als je sterft, kun je nog steeds worden gered door je teamgenoten. Ze kunnen je lichaam naar een extractiepunt dragen, waardoor je zeker weet dat je al je XP krijgt. Als ze je niet bereiken, of als je allemaal veegt, moet je een nieuwe operator kiezen, terugkeren naar dezelfde kaart en je MIA-tekens ophalen. Ze redden is geen ingewikkeld proces, maar het is een interessante curve om in de ervaring te werken, vooral omdat als je faalt bij de redding, je minder ervaring krijgt dan je anders zou doen, en in sommige gevallen zelfs de rang kan verlagen.

De gezondheid van operators draait ook op een interessant systeem. Je hebt een basisgezondheidsniveau voor alle missies en alle gezondheidspakketten die je onderweg tegenkomt, dienen als tijdelijke boosts. Maar mocht je basisgezondheid schade oplopen, dan zal je operator een paar missies moeten uitzitten nadat je bent teruggekeerd naar de basis om te herstellen. Het zorgt er niet alleen voor dat je een goed afgeronde selectie gebruikt – het hebben van één krachtig personage dat buiten moet zitten zou een serieuze handicap zijn – het dient ook als een mooie terugroepactie naar de originele Rainbow Six-spellen. En deze jongleeract gaat veel gebeuren. Het spel laat niet veel ruimte voor fouten. Zelfs één gewone vijand kan je uitschakelen als hij je niet opmerkt.

De vijanden zelf zijn echter een teleurstelling. Je krijgt de meeste standaard archetypen, maar de ontwerpen zijn saai. De meeste vijanden komen neer op vaag grijze vormen. Aan de andere kant ziet de infectie die ze verspreiden - de wildgroei - er uitstekend uit. Je kunt het actief door de kaart zien bewegen en omhullen, en het zorgt voor een aantal echt huiveringwekkende beelden. Het is ook meer dan een visuele bloei, want proberen er doorheen te rennen, vertraagt ​​je aanzienlijk. Als je jezelf niet in de gaten houdt, kan dit grote problemen veroorzaken, vooral als je afwijkt van stealth.

Hoewel je op de laagste moeilijkheidsgraad kunt spelen zoals je wilt - het is zelfs gemakkelijk om solo te rennen - als je eenmaal de moeilijkheidsgraad begint te verhogen, wordt stealth bijna verplicht. Je langzaam een ​​weg banen door de kaart en alle nesten uitschakelen die vijanden voortbrengen, kan enorm bevredigend zijn, en het plannen van hoe je deze gebieden wilt aanpakken, helpt echt om de tactieken op te roepen die je van een Rainbow Six-game zou verwachten. De vijandelijke AI is niet erg indrukwekkend, dus het kan gemakkelijk zijn om verborgen te blijven, zolang je een gedempt wapen bij je hebt. Melee-verwijderingen kunnen kieskeurig zijn, soms helemaal niet triggerend, dus wees daar voorzichtig mee, want als de vijand eenmaal op je aanwezigheid is gewezen, is het heel gemakkelijk om overweldigd te raken.

Een systeem dat niet leuk is om mee om te gaan, is het ervaringssysteem, en meer specifiek, hoe je het verdient. Je krijgt een blok van drie uitdagingen om per locatie te voltooien, maar je kunt geen andere uitdagingen aangaan totdat je je huidige set hebt voltooid. En veel van de uitdagingen zijn te wijten aan RNG-onzin. Wanneer je probeert te matchen met vijanden van een hoger niveau, is het gewoon geluk met de loting. We kwamen vast te zitten op een aantal uitdagingen voor over een dozijn runs omdat we gewoon niet werden gekoppeld aan de juiste vijanden om verder te komen, wat zorgde voor een enorme vertraging in niveauprogressie.

Dit wordt enigszins verholpen door de late-game modes. Opdrachten en het Maelstrom-protocol - een lange reeks met negen mini-levels in plaats van drie - bieden XP tegen een hoger tarief, maar ze brengen veel groter gevaar met zich mee, en ze kunnen ronduit hectisch worden. Hoewel dit op zichzelf al leuk is, speelt het niet in op de onopvallende sterke punten van het spel. Wanneer het tegen meer arcade-golfschieters wordt gehouden, werpt het gewoon een schijnwerper op de zwakkere aspecten van de titel.

Conclusie

De kerngameplay van Rainbow Six: Extraction is behoorlijk en de variatie in niveaus is geweldig, maar de game heeft zeker enkele blinde vlekken. Hoewel een zombietitel gericht op stealth en tactiek een interessante ervaring oplevert, is het spel minder succesvol wanneer het daarvan afwijkt. Het vestigt extra aandacht op zwakke plekken, zoals een niet-indrukwekkende AI en een onaangenaam RNG-voortgangssysteem. Ga echter met een paar vrienden naar binnen en je zult hier wat plezier uit halen. Alle niveaus zijn visueel verschillend en interessant om naar te kijken, en drie squadronleden die zich een weg door een veld van vijanden sluipen, kunnen enorm lonend zijn. Het is gewoon onwaarschijnlijk dat het je aandacht op de lange termijn vasthoudt.