Hoewel ik ver verwijderd ben van een Newbery, heb ik er een keer per jaar een gewoonte van gemaakt om een prentenboek te schrijven voor mijn neefje Knox. Mijn doel is om de achtjarige enthousiast te maken voor lezen, want welke kleine jongen wil er nu geen boek over zichzelf lezen?
Voor de doeleinden van dit artikel over het gebruik van prentenboeken in het onderwijs, nodig ik je uit om te luisteren terwijl ik je voorlees De grote Punkaknox.
Toen ik op school zat, mijn leraar zou het boek hardop hebben voorgelezen en ons vragen stellen om ons begrip te testen, zoals:
V) Met wie woonde Knox samen? A) Zijn oom en tante.
V) Welke kleur had de pompoen van Knox? Een groen.
V) Welk dier heeft de pompoen van Knox bezocht? A) Een vos.
Een iets geavanceerdere vraag zou kunnen zijn:
V) Wie is de verteller van het boek? A) De pompoen.
Op de 'old school'-school gaven leraren informatie door; studenten zouden luisteren, onthouden en uitbraken. Een paar decennia vooruitspoelen (ja, een VCR-referentie uit de jaren 1980 is zeer geschikt) en studenten hebben vandaag de dag antwoorden op elke vraag in de wereld met een klik of een veegbeweging. Inhoud en informatie zijn direct voor iedereen beschikbaar; daarom is vooraan in de klas staan en informatie delen niet langer een effectieve vorm van instructie.
Toch zijn boeken nog nooit zo'n belangrijk bezorgingsinstrument geweest.
In een recent webinar, Boeken gebruiken als mentorteksten, leraar en auteur Adrienne Gear: "De boeken zijn mijn leerpartners om tot diep nadenken te komen. Je hoeft geen bedreven lezer te zijn om een bekwame denker te zijn.”
