Het is belangrijk op te merken dat deze termen niet eigen zijn aan videogames - het zijn leenwoorden die zijn gemaakt door artiesten in andere media. De term 'remake' dook voor het eerst op in de vroege filmindustrie, waar studio's regelmatig een soortgelijk script opnieuw opnamen met bijgewerkte technologie voor een gemakkelijke betaaldag. Sommige regisseurs maakten zelfs hun eigen films opnieuw, van Alfred Hitchcocks The Man Who Knew Too Much tot Yasujiro Ozu's Floating Weeds. Evenzo komt 'remaster' uit de wereld van opgenomen muziek, waar geluidstechnici EQ-tools gebruiken die de luidheid en compressie beïnvloeden om een ​​oude opname anders te laten klinken dan voorheen.

Het concept van remakes van videogames gaat veel verder terug dan je zou verwachten. Poorten en conversies van arcadespellen naar hardware voor thuis kunnen worden beschouwd als een soort proto-remake. Sierra maakte de originele Space Quest uit 1986 slechts vijf jaar later, in 1991, opnieuw, met behulp van een verbeterde game-engine om aanzienlijke technische verbeteringen te bereiken, zoals ondersteuning voor 256 kleuren. Toen het tijdperk van diskettes plaats maakte voor cd-roms, werden games geremasterd en opnieuw uitgebracht om te profiteren van vergelijkbare technologische vooruitgang, met geremixte muziek, verbeterde graphics en dergelijke.

In de loop der jaren zijn er twee statische definities voor deze termen ontstaan: een remaster is een versie van een game die de bestaande activa verbetert of herwerkt tot een niveau dat uiteindelijk trouw is aan het originele product. Een remake is een nieuwe versie gebouwd op het skelet van de oude, maar geüpdatet naar moderne maatstaven of smaken. Uiteindelijk respecteren remasters beperkingen; remakes proberen ze te overwinnen. Die lijn is echter niet altijd zo duidelijk als we zouden willen.

Overweeg The Last of Us Part 1, een van de weinige games die zowel een "remaster" als een "remake" heeft gekregen in het bijna tien jaar sinds de oorspronkelijke release. Terwijl de remaster van 2014 in wezen gewoon een frisse verfbeurt was voor een game die er al fantastisch uitzag, heeft de remake van dit jaar de beelden volledig herzien, van personagemodellen tot verlichting. Hoewel het nieuwe functies heeft toegevoegd, zoals belangrijke toegankelijkheidsopties, verbeterde melee-gevechten en meer geavanceerde AI, is het totale pakket uiteindelijk conservatief door moderne grenzen van wat een "remake" kan zijn.

Deze spanning wordt duidelijker wanneer je museumstukken zoals The Last Of Us Part 1 vergelijkt met oudere games die wat meer hulp nodig hebben om contact te maken met een modern publiek. Resident Evil 2019 uit 2 is verreweg een van de meest geprezen remakes van de afgelopen jaren, maar de over-de-schoudercamera en het voortstuwende tempo hebben zo weinig gemeen met de klassieke survival-horror-gameplay van het origineel op PS1 dat het moeilijk is om weet zelfs waar te beginnen. Het enige wat je hoeft te doen is kijken naar de tankbediening en vaste camerahoeken van de al even geliefde Resident Evil 1-remake om te zien hoe een meer getrouw RE2-project eruit zou kunnen zien.

Aan de andere kant lopen ontwikkelaars het risico te trouw te zijn aan deze klassieke spellen. De remake van Bluepoint Demon's Souls oogstte bijvoorbeeld lof voor zijn prachtige omgevingen, maar sommige spelers die gewend waren geraakt aan de meer vloeiende vechtsystemen van de latere Souls-games, vonden het origineel een beetje te stijf voor comfort. En hoewel critici de esthetiek van de remake prezen, vonden sommigen dat de herontwerpen van de vijand te ver afdwaalden van het origineel. Als je met nostalgie speelt, lijkt het alsof je niet iedereen tevreden kunt stellen.

Dan is er Dead Space, wat het meest verwarrende van allemaal is: een remake van een geliefde game die ook dient als een de facto heropleving van een franchise die bijna een decennium slapend heeft gelegen. Deze termen werden zo verward in de aanloop naar de release van de game in 2023 dat het misschien het beste was om het helemaal te vermijden. Je zou echter kunnen stellen dat dit een risico is dat je loopt als je besluit een beroemde franchise opnieuw op te starten met een remake. (Zie je wat ik bedoel?) Gezien het succes van het spel, is het redelijk om te zeggen dat de meeste consumenten de verwarring hebben weten te omzeilen.

Persoonlijk zou ik beweren dat de oorzaak van al deze verwarring voortkomt uit de onzekerheid van de term 'remake' zelf. De vage grenzen die door het woord worden getrokken, zijn gewoon te breed, variërend van het zorgvuldig restaureren van een Bluepoint tot het tot op de bodem afbreken van een Capcom. Door meer specifieke termen te gebruiken, kunnen we beter begrijpen wat we krijgen als we een game kopen. Toen Myst-ontwikkelaar Cyan onlangs een "moderne remake" van de klassieke Riven aankondigde, wat betekent dat precies voor mensen die het origineel al hebben gespeeld? Er wordt van ons verwacht dat we afwachten.

Misschien kunnen getrouwe remasters 'rebuilds' of misschien 'restauraties' worden genoemd. Vanuit mijn perspectief vind ik dat veel van de meer ambitieuze remakes die er zijn achteraf 'reimaginings' zouden moeten worden genoemd. Als je eenmaal nieuwe mechanica toevoegt, niet-visuele wijzigingen aanbrengt in het levelontwerp of de manier waarop een game speelt volledig herschrijft, maak je dan echt een game opnieuw? Of maak je er een geheel nieuwe versie van? Bestaande termen als “reimagining” kondigen die intentie aan.

Zolang nostalgie blijft verkopen, zullen er eindeloos veel remakes in de schappen van Steam en andere digitale winkelpuien blijven liggen - sommige games die in de eerste plaats niet goed waren. En hoewel niet iedereen je geld en tijd waard kan zijn, zou het aannemen van meer specifieke termen - wat ze uiteindelijk ook worden - spelers uiteindelijk helpen om veel sneller door de stapel bekende spellen te baggeren.