Met sterke geallieerde militaire steun voor Oekraïne in zijn oorlog tegen Rusland, is een van de meest besproken kwesties aan beide zijden van de Atlantische Oceaan of er voldoende industriële defensiecapaciteit tussen Noord-Amerika en Europa is om te voldoen aan de huidige en toekomstige behoeften op het gebied van defensievermogen van de NAVO en haar lidstaten.

Simpel gezegd, dit is de verkeerde manier om de situatie te bekijken. Prioritering, niet capaciteit, is het echte probleem waarmee bondgenoten worden geconfronteerd terwijl ze Oekraïne blijven bevoorraden, maar ook werken om ervoor te zorgen dat de NAVO-leden voldoende defensie-items hebben voor toekomstige behoeften. Dit is een echte kans voor zowel de Verenigde Staten als hun NAVO-bondgenoten om duurzame trans-Atlantische industriële veerkracht voor de toekomst op te bouwen.

Deze week zullen de bewapeningsdirecteuren van de NAVO bijeenkomen om deze exacte kwesties aan te pakken. De aanvoerder van de aanval zal Bill LaPlante zijn, de Amerikaanse ondersecretaris van defensie voor acquisitie en instandhouding. De agenda zal zich richten op wat bondgenoten Oekraïne moeten geven om zichzelf te blijven verdedigen en welke soorten wapens en technologie bondgenoten nodig hebben voor hun eigen legers. Ervoor zorgen dat zowel Oekraïne als alle NAVO-leden over de uitrusting en het materiaal beschikken die ze nodig hebben, vormt de kern van de zelfverdediging en van de NAVO-verplichting voor collectieve defensie op grond van Artikel V.

De industriële basiscapaciteit van defensie is een probleem dat niet zal verdwijnen. Terwijl COVID-19, inflatie en de invasie van Rusland de industriële basisproblemen hebben verergerd, is de realiteit dat de toeleveringsketen en productie-uitdagingen al minstens tien jaar bestaan ​​vanwege het acquisitiebeleid van de overheid, inclusief programmerings- en budgetteringsprogramma's met een beperkt vermogen om de productie uit te breiden of uit te breiden ; onnodige budgetteringspraktijken van het congres, zoals sekwestratie; parlementaire weerstand tegen investeringen in de benodigde capaciteiten, zoals de afgelopen twee decennia in Europa te zien is geweest; en zeer bureaucratisch defensie-exportbeleid aan beide zijden van de Atlantische Oceaan.

De sessies van deze week zijn een cruciale kans voor de geallieerde regeringen en de industrie om te beginnen met de noodzakelijke beleids-, regelgevende en mentale aanpassingen die nodig zijn om prioriteit te geven aan defensieproductie waar dat het belangrijkst is. Drie onderwerpen staan ​​centraal tijdens deze komende NAVO-sessies.

Ten eerste moet worden erkend dat er capaciteit bestaat in de trans-Atlantische ruimte, maar dat sommige van de items die momenteel nodig zijn voor de strijd in Oekraïne, worstelen met verouderingsproblemen. Javelins en Stingers worden bijvoorbeeld niet langer in significante hoeveelheden geproduceerd voor Amerikaanse of geallieerde troepen en het is moeilijk om de productielijnen te laten stijgen.

Op de recente Defensie Nieuwsconferentie, zei LaPlante dat DoD moet investeren in de toeleveringsketen om aan de behoeften van vandaag te voldoen en veerkracht te garanderen voor toekomstige eisen. Cruciaal hierbij zijn niet alleen meer investeringsdollars, maar ook voorspelbaarheid, stabiliteit en duurzaamheid van de vraag. De recente signalering van DoD dat het openstaat voor meerjarige inkoop van munitie zal in dat opzicht zeer nuttig zijn.

Ten tweede heeft de oorlog in Oekraïne aangetoond dat de VS hun buitenlandse militaire verkoopprocessen moeten aanpassen om snel te kunnen produceren en exporteren. De grootste klachten die de industrie en bondgenoten maken over het FMS-systeem is dat het traag, ondoorzichtig en onvoorspelbaar is. Dit moet veranderen.

Zoals we hebben gezien sinds het uitbreken van de oorlog tegen Oekraïne, kunnen de regeringen van de VS en de geallieerden met de 'noodzakelijke snelheid' overgaan tot het leveren van materiaal en wapens. Echter, zoals opgemerkt door tal van DoD-functionarissen, is het antwoord geweest om meer mensen voor de problemen te gooien en meer uren te werken; er zijn geen systemische oplossingen voor toekomstige behoeften uitgevoerd. Senior leiders moeten flexibiliteit nastreven binnen bestaande wetten - en de bereidheid om deze flexibiliteit te gebruiken - om aan de toekomstige vraag te voldoen.

Ten derde wordt industriële veerkracht opgebouwd vóór een crisis. Het ontwikkelen van een "build-allied"-benadering - coproductie, gelicentieerde productie en andere flexibiliteitsopties - zal de veerkracht vergroten en beide zijden van de Atlantische Oceaan ten goede komen in termen van meer banen, industriële output, handel en interoperabiliteit. Het zal ook zorgen voor meer hete productielijnen in tijden van crisis.

Door voorrang te geven aan acties zoals deze, krijgen Amerikaanse en geallieerde leiders de industriële basiscapaciteit die nodig is om de beschikbaarheid van wapens voor gevechten van vandaag en morgen te garanderen. Hoewel de specifieke vereisten van toekomstige conflicten onbekend zijn, is het nu het moment om veerkracht in te bouwen tegen bestaande en toekomstige defensieprogramma's en voor de ministeries van Buitenlandse Zaken en Defensie om erachter te komen hoe FMS-transacties sneller naar vertrouwde bondgenoten kunnen gaan. Het is cruciaal voor onze collectieve toekomst.

Daniel Fata is een niet-ingezeten senior adviseur bij het Centrum voor Strategische en Internationale Studies. Hij was eerder onder de regering van president George W. Bush werkzaam als plaatsvervangend adjunct-secretaris van defensie voor Europa en het NAVO-beleid. Jerry McGinn is uitvoerend directeur van het Center for Government Contracting aan de School of Business van George Mason University. Hij is een voormalig senior acquisitiefunctionaris voor het Amerikaanse ministerie van Defensie.