In de afgelopen twee jaar is een ongekende toename van de financiering naar scholen in het hele land overstroomd dankzij het noodhulppakket voor basis- en middelbare scholen (ESSER). Hoewel de primaire bedoeling van ESSER was om de effecten van COVID-19 op scholen en studenten te helpen verminderen, kan het ook een veel grotere waarheid aan het licht brengen.

Wat als de les waarvan we verondersteld worden te leren? Esser gaat het niet om de kracht van eenmalige hulp of de strijd om het uit te geven, maar om de noodzaak van een grotere, terugkerende investering in onze scholen die onderwijs geven aan degenen die in het verleden achtergesteld zijn geweest?

De eerste twee rondes van federale ESSER-fondsen vormen een uitdaging voor de 6,988 schoolleiders die de dollars moeten toewijzen, een recent verslag van de Vereniging van School Business Officials vondsten. De redenen zijn niet zo eenvoudig als men zou denken. Deze uitdagingen houden rechtstreeks verband met de chronische onderfinanciering van onze scholen in het hele land - vooral die in achtergestelde gemeenschappen - wat een probleem is met implicaties die veel verder gaan dan de ESSER-financiering, volgens een 2022-rapport van juli van het Economisch Beleidsinstituut. 

Ten eerste was de belangrijkste uitdaging voor schooldistricten dat dit voor velen van hen een geheel nieuwe kans was. Veel openbare schooldistricten die ESSER-financiering ontvangen, zijn historisch gezien ondergefinancierd in verhouding tot de behoefte van studenten. Ze worden zelden of nooit geconfronteerd met het probleem dat ze extra geld te besteden hebben. Het verschuiven van een mentaliteit van schaarste kost training en tijd - die ze niet kregen. Alles, van hun budgetteringsprocessen tot hun prioritering van middelen tot hun strategische planning, draait om de vraag: hoe doen we meer met minder? Wanneer er plotseling nieuwe middelen beschikbaar komen, hebben districtsleiders niet de ervaring of infrastructuur om voor dat geld te plannen en het snel uit te geven. 

Bovendien waren er echte vragen over de aard van de financiering zelf en de parameters waaraan het geld moet worden besteed. ESSER-fondsen zijn eindig. Veel leiders waren terecht op hun hoede om deze eenmalige, eenmalige fondsen toe te wijzen aan langetermijninitiatieven of vaste kosten, zoals het verkleinen van de klassen of salarissen, uit angst om later op grote tekorten te stuiten. Combineer die bezorgdheid met een pandemielandschap dat dagelijks evolueerde, aanzienlijke leerherstelbehoeften, lerarentekorten en teruglopende inschrijvingen - het is geen wonder dat schooldistricten moeite hadden om deze fondsen optimaal te gebruiken. 

Zie ook:
5 manieren om ESSER-fondsen te gebruiken om schonere omgevingen te creëren
Wat weerhoudt districten ervan om COVID-hulpmiddelen uit te geven?