George Lucas is altijd al een soort van packrat geweest als het gaat om de grotere wereld van sciencefiction. Critici hebben hem beschuldigd van het lenen van enkele van de bekendste verhalen van sciencefiction, zoals die van Isaac Asimov Foundation en die van Frank Herbert Dune. Met aflevering 5 van Het boek van Boba Fett, kunnen we nu nog een enorme invloed aanhalen: die van Larry Niven Ringwereld.
[Ed. Notitie: Dit verhaal bevat spoilers voor Het boek van Boba Fett.]
In deze laatste aflevering nam het titulaire personage van de show een adempauze terwijl we de avonturen van Din Djarin van De Mandalorian. Toen we hem voor het laatst zagen, deed hij afstand van zijn kleine afdeling, Grogu. Zijn laatste premie brengt hem naar een interessante plek: een ringvormig ruimtestation, waar zijn laatste steengroeve als slager werkt. Als je ooit hebt gespeeld de Halo-spellen of Nivens klassieke roman lezen, dan herken je meteen de massieve structuur.
:format(webp):no_upscale()/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/23197544/91ZaXXD8K8L.jpg)
Star Wars is nooit terugdeinzen voor massieve structuren, zoals de Death Star in Een nieuwe hoop en Return of the Jedi Ring van Kafrene in Rogue One, of Cloud City in Het rijk slaat terug. Het Expanded Universe introduceerde ook een handvol van zijn eigen megastructuren, zoals die van Corellia Centraal station, het Amaxine-ruimtestation van De hoge republiek serie en gezien De opkomst van Kylo Ren stripreeks, en een Dyson bol in het Iokath-systeem. Maar dit is de eerste keer dat we ooit zoiets in deze specifieke wereld hebben gezien, en dat is een beetje verrassend dat het zo lang heeft geduurd voordat er een echte ringwereld opduikt.
De structuur verscheen een halve eeuw geleden voor het eerst in de sciencefictioncanon in de roman van Larry Niven uit 1970 Ringwereld. Wanneer Ik interviewde Niven een paar jaar geleden over de roman, legde hij uit dat hij het idee had gekregen van een echt wetenschappelijk concept: een Dyson-bol, waarin een beschaving zijn thuisster bedekt met een schil, om alle energie-output op te vangen. "Als je de Dyson-bol ronddraait, kun je langs de evenaar zwaartekracht krijgen," legde Niven uit, "maar nergens anders, dus ik heb gewoon met de evenaar gewerkt." Niven's Ringwereld was geboren, en terwijl hij deelnam aan een schrijversworkshop, bedacht hij het verhaal dat uiteindelijk het boek werd.
De roman was populair bij sciencefictionfans: nadat hij in 1970 was gepubliceerd, won hij de drievoudige kroon van sciencefictionprijzen: de Hugo, Locus en Nebula Awards, en hij nam het uiteindelijk op in zijn gevestigde 'Known Space ” universum, en volgde het met drie extra romans, De Ringworld-ingenieurs (1979) De Ringwereld Troon (1996), en De kinderen van Ringworld (2004), samen met een handvol prequels en spin-offs.
Niven's Ringwereld is massief: het is een object dat de baan van een planeet volgt, als een dun lint om een gloeilamp. Geef er een draai aan en de binnenkant van de ring heeft genoeg zwaartekracht om een atmosfeer vast te houden. Dat interieur? Met een breedte van 1.6 miljoen kilometer en een omtrek van 940 miljoen kilometer heeft het veel leefruimte: 580 biljoen vierkante mijl, of het oppervlak van drie miljoen aardes. Als je aan de oppervlakte staat, zou je eigenlijk niet kunnen zien dat je op een echte ring staat - het lijkt alsof er een gigantische boog boven je hoofd uitsteekt.
Nadat hij het publiek kennis had laten maken met het concept, leenden andere auteurs het: Iain M. Banks gebruikte het concept als Orbitalen in zijn uitgestrekte Culture-serie (en noemt onderweg een paar Ringwerelden van het juiste formaat), terwijl John Varley levende versies in zijn Gaea-trilogie. Wetenschappers hebben het concept ook in kleinere versies getheoretiseerd, zoals een torusstation van Stanford (waar de ring is ingesloten met een dak om een atmosfeer vast te houden), of een Banks Orbital, een orbitaal met een straal van ongeveer duizend kilometer. in 2013 Elysium,, gebruikte Neill Blomkamp een Stanford-torus ontworpen door de beroemde conceptkunstenaar Syd Mead, waarin de rijke elite van de aarde ontsnapte aan de armoede en het vuil van de aarde om een luxe leven te leiden.
:format(webp):no_upscale()/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/23197552/xXzbC7yv9THcBn3MR9MS77.jpg)
Maar het meest bekende gebruik komt niet uit de literatuur, maar uit videogames, in de vorm van de halo franchise (en meest recentelijk in Halo: Infinite), waar veel van de actie plaatsvindt. Deze versies zijn lang niet zo massief als de versies die Niven zich had voorgesteld: ze hebben een diameter van slechts 10,000 kilometer, hoewel er ook grotere ringen (30,000 kilometer) in de wereld bestaan. Hoewel ze veel kleiner zijn dan de structuren die hen inspireerden, zorgen ze nog steeds voor majestueuze, massieve werelden.
De ringwereld van Ringwereld zou in de vergetelheid raken wat we nu hebben gezien in Star Wars, dat lijkt op zoiets als de Death Star: een enorm ruimtestation dat gebruik maakt van zijn spin om zwaartekracht voor zijn inwoners te bieden. Terwijl Din Djarin door de structuur beweegt, is het duidelijk dat het in feite een stad is die van het begin tot het einde is uitgerekt, een handig interstellair knooppunt voor handel en transport in de buitenste rand van de melkweg.
Het mooie aan deze specifieke structuur is dat het lijkt alsof Lucasfilm ervoor heeft gekozen om enkele elementen van Niven te lenen: niet alleen de cirkelvormige structuur, maar ook een interne, gesegmenteerde ring die delen van de wereld voorziet van dag- en nachtcycli.
De hele structuur is een mooie knipoog naar een van de bekendste werken van sciencefiction. Het zal waarschijnlijk niet de laatste keer zijn dat we er een op het scherm zien: an aanpassing van halo komt later dit jaar naar Paramount Plus, en hoewel we nog geen echte aanpassing hebben gezien van Ringwereld nog, er is geen geweest gebrek aan inspanningen aan het roer staan. Vanaf 2020 Amazon werkte aan een serie gebaseerd op de romanmet Game of Thrones' Alan Taylor gaat een script regisseren dat is geschreven door Akiva Goldsman.
