Geweldige momenten in pc-gaming zijn hapklare vieringen van enkele van onze favoriete gameherinneringen.

Vuur! Ik hou ervan, jij houdt ervan, games kunnen er geen genoeg van krijgen. Vreugdevuren, vuurballen, explosieve vaten, vlammenwerpers - we zijn allemaal maar een stel kleine pyromanen. Maar geen enkele game brandt als Divinity: Original Sin 2. Ik kan me het niet voorstellen zonder slagvelden te zien die zijn overspoeld door vlammen en rook. Het verwarmt mijn hart. 

Original Sin 2 tilt het concept van het gebruik van terrein in je voordeel naar een hoger niveau, verstikt het in ijs en gif en bloed en, ja, vuur, en vermengt het dan allemaal om nieuwe effecten te creëren. Zegen een plas bloed of water en het zal de persoon die erin staat genezen, of je kunt het elektriseren en iemand bakken. Ik hou echter van de klassiekers: bedek de plaats met olie en steek hem aan. 

Vanaf het begin kunnen er branden ontstaan, zelfs op een boot op zee. Maar pas toen ik meer gereedschap in handen kreeg, met name spreuken, begon het een beetje belachelijk te worden. We hebben het niet alleen over alles dat in brand staat; we hebben het over vijanden die letterlijk vuur bloeden en constant het inferno voeden.

Zelfs toen ik net een klein vuurtje aan het maken was, wist ik dat het zich waarschijnlijk zou verspreiden en snel uit mijn controle zou raken, en de geïmproviseerde arena die ik mezelf tegenkwam in een oceaan van rood en oranje zou veranderen. Spelen met vuur dwingt je om creatief te zijn als het gaat om jezelf te beschermen tegen het onheil dat je veroorzaakt. Zoals het maken heilig vuur. Met een of andere goddelijke tussenkomst, of meer specifiek de zegenspreuk, kan vuur genezen. Nu is het nog steeds vuur, dus het doet pijn en geneest, maar met voldoende brandweerstand kun je de hitte aan en geniet je van de HP-opwaardering. 

De eerste keer dat ik heilig vuur creëerde in een gevecht met een paar ondode vijanden, was het een ongeluk. Het was niet mijn bedoeling om de vlammen te zegenen, maar ik had veel geluk dat ik dat deed. Kijk, de ondoden worden geschaad door genezende magie. En ze branden ook nog eens heel mooi. Dus de combinatie van zegen en vuur is een krachtig wapen tegen stoffige lopende lijken. Mijn gezelschap zag er niet al te best uit, maar toen de rustgevende vlammen het slagveld verzwolgen, keerde het tij meteen. Bedankt, vuur!

Als je volledig investeert in vuurbestendigheid, eigenschappen en spreuken gebruikt en wat je verder nog tot je beschikking hebt, kan zelfs gewoon vuur je genezen. Je zult zo resistent zijn dat het negatieve schade aanricht. Dat is het moment waarop je echt plezier kunt hebben, iedereen koken, tenzij ze ook veel brandwerendheid hebben, in welk geval je misschien een back-upplan nodig hebt.

Zelfs als alle vuren uitgaan - iets wat je kunt stoppen als je de vlammen vervloekt, waardoor het onmogelijk wordt om ze met normale methoden te doven - hebben ze een aanhoudend effect. Zodra ze zijn geblust, ontstaat er rook, waardoor het zicht wordt belemmerd en alle extra eigenschappen van het vuur worden overgenomen. Nog een laatste cadeau. Tot je weer een vuurbal uitspuugt en het bloedbad opnieuw begint.