Maj. Garret "Toro" Schmitz neemt ons mee door een rondleiding door zijn speciaal geschilderde F-16: "Venom".

De F-16 Fighting Falcon is 's werelds meest populaire jachtvliegtuig, met meer dan 4,600 vliegtuigen geleverd aan ongeveer 30 verschillende landen. Bijna de helft daarvan, 2,231 om precies te zijn, werden geleverd aan de US Air Force, de grootste exploitant van het type met ongeveer 1,000 nog in dienst. Om de capaciteiten van deze zeer succesvolle straaljager te demonstreren, richtte de luchtmacht het Viper Demo Team op, van de bijnaam die piloten en bemanningen aan de F-16 gaven.

In de laatste aflevering van zijn walkaround-serie gaf onze vriend Erik Johnston ons een rondleiding door de F-16C Block 50 met de piloot en commandant van het Viper Demo Team, majoor Garret "Toro" Schmitz. In de video is de F-16 #94-0047 te zien die werd geschilderd in een speciale kleurstelling, bijgenaamd "Venom", en onthuld kort voor het begin van het airshow-seizoen 2020. Geïnspireerd door de bijnaam van de F-16, zijn slangenschubben over het casco geschilderd in de kenmerkende zwarte en gele kleuren van het team.

Maj. Schmitz wees aan het begin van de video snel op een interessant detail over het ontwerp van de "Venom"-kleurstelling. De Viper Demo-team's patch heeft een slang die eruit komt, dus de kleurstelling is ontworpen alsof het vliegtuig een verlengstuk van die slang is, afkomstig van de patch die op de staart is geschilderd en helemaal naar de voorkant van de F-16 gaat, die de kop van de slang voorstelt, zoals te zien is aan de ogen die onder de cockpit zijn geschilderd.

De schone F-16 kan zijn kracht en wendbaarheid op een unieke manier demonstreren, vergeleken met een vliegtuig met de gebruikelijke uitrusting van brandstoftanks, pods en wapens. Bijvoorbeeld, zoals uitgelegd door "Toro", zou een normale rotatiesnelheid van een Viper bij mil power (max power zonder naverbrander) 146 kts zijn met een startsnelheid van 156 kts. De F-16 in een schone configuratie voor de demo voert een krachtige start uit, draait met ongeveer 100 kts en stijgt op met ongeveer 120-130 kts op 900 ft landingsbaan.

Dit is ook te danken aan de motor van de F-16, die 30,000 lb stuwkracht levert aan de 28,000 lb jet in schone configuratie. In deze "sportwagen"-versie kan de piloot het publiek laten zien wat de F-16 kan doen laag bij de grond en aan de rand van zijn vluchtomhulling. Deze volledig schone en strakke configuratie stelt de Viper ook in staat om supercruise te maken (zoals je misschien al weet, is supercruise het vermogen van een vliegtuig om supersonisch te vliegen zonder de naverbrander te gebruiken.

Maj. Garret Schmitz, F-16 Viper Demonstration Team piloot en commandant, voert een inwijdingspas uit in een F-16 Fighting Falcon op Shaw Air Force Base, SC, 16 juli 2020. De inwijdingspas is een luchtgroet aan overleden militairen en aanwezig. (foto van de Amerikaanse luchtmacht door Senior Airman Benjamin Ingold)

De tour gaat verder met een beschrijving van de missiemogelijkheden van de Viper, die evolueerde van een lichtgewicht jachtvliegtuig voor alle weersomstandigheden tot een multifunctioneel jachtvliegtuig voor alle weersomstandigheden. Een unieke missie van de F-16 Block 50 is de Onderdrukking en/of vernietiging van vijandelijke luchtverdediging (SEAD/DEAD), waarbij Shaw Air Force Base, de thuisbasis van het Viper Demo Team, de enige actieve CONUS-gebaseerde F-16-basis is met deze taak. De F-16 wordt beschouwd als een ideaal vliegtuig voor deze missie, omdat hij dankzij zijn hoge manoeuvreerbaarheid een grote afstand kan creëren als hij niet in staat is om bedreigingsradars te raken voordat hij wordt ingeschakeld.

Voor de rol van "Wild Weasel" is de F-16 uitgerust met speciale systemen, zoals de AN/ASQ-213 HARM Targeting System (HTS)-pod, de AGM-88 SCHADE (High-speed Anti Radiation Missile) raket en pods voor elektronische tegenmaatregelen, meestal de AN/ALQ-131 en AN/ALQ-184 zelfbeschermingsstoorzenders. De HTS-pod maakt het mogelijk om actieve bedreigingsradars te identificeren en te lokaliseren en de informatie door te geven aan de HARM voor de opdracht. De piloot heeft ook de mogelijkheid om de HARM als sensor te gebruiken, maar de HTS-pod biedt meer flexibiliteit.

Een andere bijzonderheid van de F-16 is: zijn door hydrazine aangedreven noodstroomeenheid (EPU), die voldoende kracht levert aan de vluchtbesturingen om het vliegtuig te besturen als het de motor zou verliezen. Omdat de F-16 volledig Fly By Wire is en geen mechanische verbinding heeft tussen de vliegoppervlakken en de bedieningselementen in de cockpit, gebruikt de F-XNUMX de EPU als laatste redmiddel onder zijn meerdere redundanties om de piloot in het geval van een volledige stroomstoring te laten vliegen het vliegtuig naar een veilige plek om te landen of een locatie waar veilig kan worden uitgeworpen.

Een interessante vermelding gaat naar de raketlanceerders van de vleugeltips, die nooit worden verwijderd, zelfs niet als de F-16 zich in een schone configuratie bevindt. De reden hiervoor is eenvoudig, zoals Maj. Schmitz uitlegt: hun aanwezigheid stelt piloten in staat om de Viper tot het uiterste te brengen, omdat ze stabiliteit aan de vleugel geven. Zonder de MRL's zou het vliegtuig luchtsnelheids- en G-beperkt zijn omdat de vleugel zou resoneren in bepaalde vluchtomstandigheden, waardoor wat bekend staat als vleugelfladderen.

De aanwezigheid van een raket van een pod op die rail zorgt voor nog meer stabiliteit, maar dat is niet het teken van een vleugel die niet stevig genoeg is voor zijn werk. Zoals Toro al zei, kan de vleugeltip gemakkelijk een raket van 500 lb bevatten (waarschijnlijk verwijzend naar de DOEL-120 AMRAAM, met een gewicht van ongeveer 350 lb), wat zich bij 9G vertaalt in 45,000 lb, en de vleugel heeft er absoluut geen problemen mee.

Stefano D'Urso levert een bijdrage aan TheAviationist gevestigd in Lecce, Italië. Hij is een fulltime ingenieurstudent en een aspirant-piloot. In zijn vrije tijd is hij ook een amateur-luchtvaartfotograaf en een liefhebber van vluchtsimulatie.

Bron: https://theaviationist.com/2022/01/17/venom-walkaround/