Natalie Smolenski is senior adviseur bij het Bitcoin Policy Institute en uitvoerend directeur van de Texas Bitcoin Foundation, en Dan Held is Bitcoin-docent en marketingadviseur bij Trust Machines.

Dit artikel is een uittreksel uit de whitepaper van het Bitcoin Policy Institute "Waarom de VS digitale valuta's van de centrale bank (CBDC's) moeten afwijzen", geschreven door Natalie Smolenski met Dan Held.

CBDC's zijn digitaal geld. In tegenstelling tot traditioneel (fysiek) contant geld, dat anoniem kan worden verhandeld, is digitaal contant geld volledig programmeerbaar. Dit betekent dat CBDC's centrale banken in staat stellen om direct inzicht te hebben in de identiteit van handelende partijen en elke transactie kunnen blokkeren of censureren. Centrale banken beweren dat zij deze bevoegdheid nodig hebben om witwassen, fraude, terrorismefinanciering en andere criminele activiteiten. Maar zoals we hieronder zullen zien, is het vermogen van regeringen om financiële misdrijven op een zinvolle manier te bestrijden met behulp van bestaande antiwitwaswetten en kennis van uw klantenwetten (“AML/KYC”) op zijn best hopeloos ontoereikend gebleken, terwijl de financiële privacy voor miljarden mensen effectief wordt geëlimineerd. mensen.

De mogelijkheid om transacties te blokkeren en te censureren impliceert ook het tegenovergestelde; het vermogen om transacties te eisen of te stimuleren. Een CBDC kan worden geprogrammeerd om alleen op bepaalde tijden en door bepaalde mensen te besteden bij bepaalde retailers of serviceproviders. De overheid zou lijsten kunnen bijhouden met 'voorkeursaanbieders' om uitgaven bij bepaalde bedrijven aan te moedigen boven andere en 'aanbieders te ontmoedigen' om uitgaven bij anderen te bestraffen. Met andere woorden, met een CBDC wordt contant geld in feite een door de staat uitgegeven token, zoals een voedselbon, die alleen onder vooraf gedefinieerde voorwaarden kan worden uitgegeven. Middelentesten kunnen in elke transactie worden ingebouwd.

Maar het censureren, ontmoedigen en stimuleren van transacties zijn niet de enige bevoegdheden waarover centrale banken beschikken met programmeerbaar contant geld. Banken kunnen ook sparen ontmoedigen - digitale contanten aanhouden - door kassaldi te begrenzen (zoals de Bahama's hebben het al gedaan voor hun CBDC) of door "straf" opleggen (negatieve) rentetarieven op saldi boven een bepaald bedrag. Dit kan worden gebruikt om te voorkomen dat consumenten te veel van hun M1- of M2-banktegoeden - kredietgeld dat door commerciële banken aan hen is verstrekt - omzetten in contanten (M0). Immers, als te veel mensen zich haasten om contant geld (hard geld) in één keer te eisen, zullen commerciële banken geen financiering meer hebben en kunnen ze hun kredietverlening drastisch verminderen als ze geen andere kapitaalbronnen kunnen vinden. Centrale banken willen begrijpelijkerwijs deze 'credit crunches', die vaak leiden tot economische recessies of depressies, voorkomen. Hun beleidsinterventies ontnemen mensen echter ook de toegang tot M0-valuta - de moeilijkste en veiligste vorm van geld onder een fiat-valutaregime - waardoor miljarden mensen, vooral de armsten, geen verhaal meer kunnen halen in het geval van monetaire crises.

Natuurlijk, negatieve rentetarieven kan worden opgelegd door centrale banken op alle kasmiddelen, niet alleen op saldi boven een bepaald bedrag. Hoewel het doel van het opleggen van negatieve rentetarieven wederom is om recessies te voorkomen door de consumptie op korte termijn te stimuleren, wordt dit doel bereikt ten koste van het versnellen van de vernietiging van privévermogen. We kunnen de huidige economische situatie in de wereld als voorbeeld nemen. Centrale banken kwamen tussenbeide tijdens de COVID-19-pandemie om recessie te voorkomen door inkomsten te genereren met de groeiende staatsschulden, die de markten overspoelden met fiatgeld. Dit heeft geresulteerd in meer geld dat op minder activa jaagt, een betrouwbaar recept voor inflatie. De wereld ziet daarom de hoogste aanhoudende wereldwijde inflatiecijfers in 20 jaar, waarbij sommige landen met tarieven te maken hebben veel hoger dan het wereldwijde gemiddelde. Inflatie stimuleert al uitgaven, omdat mensen begrijpen dat hun geld vandaag meer waard is dan het morgen zal zijn. Door negatieve rentetarieven in te voeren, tasten centrale banken de waarde van het spaargeld van mensen verder aan, waardoor ze een perverse prikkel krijgen om hun toch al slinkende middelen nog sneller uit te geven. Deze vicieuze cirkel eindigt niet in economische voorspoed, maar in een ineenstorting van de munt.

Hoewel boetes en algemene negatieve rentetarieven beide methoden zijn die centrale banken kunnen gebruiken om stapsgewijs geld van individuen en particuliere organisaties te confisqueren, zijn dit niet de enige methoden die voor hen beschikbaar zijn. Zodra CBDC's zijn geïmplementeerd, is er technisch of juridisch gezien niets dat centrale banken ervan weerhoudt om directe haircuts op te leggen aan, of terugnemingen van, iemands contanten, waar ook ter wereld. Centrale banken zouden privé digitaal contant geld direct kunnen confisqueren om hun staatsschuld af te lossen, het gebruik van digitaal contant geld te ontmoedigen, de geldhoeveelheid te verminderen of om welke andere reden dan ook. Hoewel deze mogelijkheid niet openlijk is besproken, is deze ingebouwd in de politieke en technische architecturen van CBDC's.

Ten slotte kunnen centrale banken programmatisch belastingbetalingen eisen voor elke CBDC-transactie. Sommige economen hebben betoogd dat deze maatregel nodig is om belastinginkomsten terug te vorderen die soms worden vermeden wanneer fysiek contant geld wordt gebruikt, en dan nogal optimistisch nota dat regeringen zouden kunnen profiteren van de teruggevorderde belastinginkomsten om de effectieve belastingtarieven te verlagen.76 Er zijn echter geen aanwijzingen dat regeringen die krap bij kas zitten en die al werden gestimuleerd om privévermogen te oogsten, maatregelen zouden nemen om de belastingen te verlagen. In plaats daarvan zullen CBDC's hoogstwaarschijnlijk worden gebruikt om extra belastinginkomsten voor de staat te genereren tegen hoge kosten voor individuen.

Stel je voor: met verplichte belasting op elke CBDC-transactie, zou je worden belast voor het geven van $ 20 aan je buurman, of het geven van een vergoeding aan je kinderen, of voor elk item dat je verkoopt op een rommelmarkt. Een persoon die zijn vriend $ 50 betaalt om een ​​band te verwisselen of $ 100 om voor zijn huis te zorgen terwijl ze weg zijn, zou voor deze activiteiten worden belast. Deze 'informele' economie is niet alleen een noodzakelijke manier van intieme interpersoonlijke relaties, maar een levensader voor miljoenen mensen die erop vertrouwen om van dag tot dag te overleven. Het is moreel ondoorgrondelijk om je voor te stellen dat een dakloze die bloemen op straat verkoopt, voor elke transactie wordt belast.

Samengevat

• Retail CBDC's zijn programmeerbare contanten.

• Programmeerbaar contant geld geeft centrale banken directe relaties met consumenten.
• Directe relaties tussen centrale banken en consumenten stellen centrale banken in staat om:
• Houd toezicht op alle financiële transacties.
• Markeer, blokkeer of draai elke transactie op elk moment terug.
• Bepaal hoeveel contant geld iemand kan aanhouden en waarmee hij transacties kan uitvoeren.
• Bepaal met welke producten en diensten contant geld kan worden gekocht en door wie.
• Direct monetair beleid voeren (zoals negatieve rentetarieven) op het niveau van particuliere kasreserves.
• Privé contant geld in beslag nemen.
• Dwing belastinginning af op elke contante transactie, hoe klein ook.

Om de volledige whitepaper te lezen, waarin dieper wordt ingegaan op hoe Bitcoin zich verhoudt tot CBDC's, klik op hier.

Dit is een gastpost van Natalie Smolenski en Dan Held. De geuite meningen zijn geheel van henzelf en komen niet noodzakelijk overeen met die van BTC Inc. of Bitcoin Magazine.