Zeventien dagen geleden registreerde de stad Lismore de ergste overstroming ooit met een waterpiek van 14.4 m en de vernietiging van duizenden eigendommen.
Het huis van Amanda Dann, haar partner Sandro en hun dochter Calypso stond volledig onder water - ver voorbij de tweede verdieping onder water.
Sindsdien heeft de familie onvermoeibaar gewerkt om te redden wat ze kunnen, maar ze blijven achter met veel onbeantwoorde vragen over wat er daarna zal gebeuren.
Hun verhaal is vergelijkbaar met dat van vele andere boze, verwarde en uitgeputte huiseigenaren in het noorden van New South Wales en Zuidoost-Queensland die alles in een oogwenk verloren en nu steun en antwoorden zoeken bij overheden en verzekeraars.
Die antwoorden kwamen traag op gang. Dus ook hulp bij het opruimen.
Wanneer het ondenkbare gebeurt
In de dagen voordat het noodlot toesloeg, hoorden Amanda en Sandro berichten over mogelijke overstromingen en verhuisden ze hun bezittingen uit de garage, in de wetenschap dat het water van de laatste grote overstromingen pas die hoogte had bereikt.
"Er was een duidelijke markering op een steunbalk in de garage die bevestigde waar het was gekomen", zei mevrouw Dann.
Op 3 februari om 28 uur 's nachts bevond het paar zich echter midden in een angstaanjagend scenario.
“Onze honden maakten ons wakker toen het vloedwater onze trap opkwam. Onze boten in de achtertuin zonken en mijn partner begon te klauteren om ze te redden. Gelukkig deed hij dat, want binnen een uur dreef alles wat we bezaten nu en moesten we in zijn boot ontsnappen.
“Hiermee hebben we velen op straat gered. We bleven de hele nacht wakker op hoge grond terwijl mijn partner mensen in veiligheid bracht.
“Maar toen hij eindelijk stopte, nam hij me over om ons huis te bekijken. Ik viel op de vloer van de boot en huilde en huilde. Mijn leven ging van 'water komt in de garage' naar 'mijn woonkamer drijft in de tuin van mijn buurman'."
Terwijl "dingen maar dingen zijn", zei mevrouw Dann dat zij en haar familie zo hard hadden gewerkt om hun huis te kopen en nu het gevoel hebben dat het allemaal is weggerukt.