Systeem: Stap over voor slechts
Datum van publicatie: 24 januari 2023
Ontwikkelaar: Piranha Bytes
Uitgever: THQ Nordic

Risen is een eigenaardig beest. Deze actie-RPG sierde oorspronkelijk onze consoles in 2009, waar het diende als een soort samensmelting van verschillende westerse franchises. Het bevatte morele raadsels vergelijkbaar met Mass Effect, een weelderige open wereld die doet denken aan Fable, en systemen die niet zouden misstaan ​​in een Elder Scrolls-titel. De game heeft sinds de oorspronkelijke release (en de release van de twee sequels) een beetje een cultstatus gekregen in de hele gemeenschap. Hebben THQ Nordic en Piranha Bytes ons met de komst van Risen op Switch – samen met het gemeten voordeel achteraf gezien – een verborgen RPG-juweeltje geschonken? Of heeft de leeftijd de eigenzinnige, etherische aantrekkingskracht van het spel verminderd?

Risen begint met een glorieus gedateerd ogend CGI-filmpje, waarin je je personage (The Nameless Hero) ziet wegstoppen op een klein zeeschip. Na een bijzonder akelige storm word je overboord gegooid en spoel je vervolgens aan op de oevers van Faranga, de open wereld van de game op een fantasie-eiland. Dit eiland biedt plaats aan je avonturen gedurende de 30-40 uur durende levensduur van het spel, terwijl je erachter komt waarom mysterieuze tempels uit de grond zijn opgedoken en allerlei eldritch beestjes uitspuwen in de algemene bevolking.

Visueel neemt Faranga een mediterrane esthetiek aan die – hoewel ze er af en toe mooi uitziet – in 2023 waarschijnlijk nogal ruw aan de randen zal overkomen. Texturen zijn met name papperig, landschappen hebben de neiging over te gaan in soep als je naar de horizon kijkt , en weerseffecten op het milieu zijn volkomen onopvallend. Zodra je kaalgeschoren hoofdpersonage uit de late jaren '00 zichzelf verzamelt te midden van de stormachtige kusten van Faranga, begint de sterkste act van het spel serieus.

Misschien is de zwaarste dosis gratis guts die ik bij Risen kan nivelleren, dat de opening drie uur iets heel unieks is. Een veel voorkomende trope van de moderne actie-RPG is dat jij als speler wordt getrokken tussen twee verschillende strijdende partijen, die beide strijden om macht en invloed. Risen is in dit geval niet anders, maar de manier waarop het spel langzaam de identiteit van deze facties opbouwt – samen met de wereld waarin ze leven – is echt verfrissend. In ieder geval in het begin had deze langzame en methodische verbranding me verslaafd. Het spel besteedde ruimschoots de tijd waardoor ik gewone mensen kon leren kennen, klusjes voor ze kon doen, de stemming en omstandigheden van hun leven kon opsnuiven en door dat proces tot mijn eigen natuurlijke conclusies kon komen met betrekking tot de motieven en idealen van elke tegengestelde groep. . Dit gebeurt allemaal in het tempo van de speler en gebeurt meestal door middel van gesprekken, en de enorme verscheidenheid aan verschillende routes die je kunt nemen om tot de kern van het verhaal van de game te komen, is duizelingwekkend indrukwekkend.

Op sommige momenten voelt deze lange, kronkelende inleiding tot het spel doelloos aan, en op andere momenten voelt het opkomend en bravoure aan - het piekt en daalt zoals een avontuur als dit zou doen, als het zich in de echte wereld zou afspelen. Het is een zeer welkom tegengif voor de introsequenties van de achtbaan die we vaak ervaren in andere, meer opvallende actie-RPG's. Helaas duurt deze cadans niet lang. Zodra je een van de twee belangrijkste initiële knooppunten in het spel bereikt, gaat een groot deel van de subtiliteit en nuance waarmee het tot dan toe pronkte verloren, aangezien het spel overgaat in een slecht verouderde kijk op meer traditionele actie-RPG-tarieven.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen moeite met een betrouwbaar solide, versleten cast van de actie-RPG-vorm. Om dat te bereiken, moet een game echter aan een bepaald basisniveau van mechanische kwaliteit voldoen. Helaas slaagt Risen er niet in om die lat bij zowat elke beurt te halen. Als je eenmaal door de openingsuren van het spel bent, wordt het duidelijk dat alle personages waarmee je op Faranga kunt praten een heel specifieke dynamiek in hun persoonlijkheid hebben. Ze zullen op een belangrijke manier zijn afgestemd op een van de twee belangrijkste facties van het spel, en ze zullen ook een ietwat vreemd persoonlijk probleem hebben waarmee je ze kunt helpen.

Zodra je het belangrijkste stadsknooppunt van de game bereikt, wordt deze dynamiek veel te vaak herhaald om niet op te merken - wat een schril contrast vormt met de subtiliteit van de introductie van de game. Risens meer informele benadering van het volgen van speurtochten en activiteiten betekent dat je vaak aan je lot wordt overgelaten als het erom gaat uit te zoeken waar je heen moet en wat je moet doen. Normaal gesproken zou ik dit aanbevelen, maar het spel gaat van het langzaam opbouwen van verhaalbeats, het leren van mechanica en het conservatief uitdelen van taken – tot het opstapelen van de side-quests, side-personages en side-activiteiten hoog in een oogwenk. Dit, in combinatie met een onhandig en ineffectief zoeklogboek, dient alleen maar om te verwarren en te irriteren. Deze tempowisseling houdt geruime tijd niet op – eigenlijk te lang. Het resulteerde erin dat ik aanzienlijke problemen had met het afronden van speurtochten die ik eerder in het spel had ontvangen, samen met het ontwikkelen van een duidelijke afkeer van het oppakken van nieuwe speurtochten die me zouden kunnen afleiden van het kritieke pad. Als de tekortkomingen van een RPG verkenning ontmoedigen, zie ik dat als een belangrijk probleem.

Gevechten in Risen zijn bijna onuitsprekelijk slecht. Je kunt een vechthouding aannemen door je wapen te trekken, waarna je doel zich kan richten op de dichtstbijzijnde, gevaarlijkste vijand. Als alternatief zal het zich richten op een vijand die 15 meter verderop zit en nonchalant aan het eten is. Het daadwerkelijk zwaaien met een zwaard, knuppel of gevechtsstaf mist enige tastbare feedback. Sterker nog, de beste manier om het te beschrijven is dat het bijna turn-based aanvoelt, ondanks dat het volledig realtime is. Je kunt vijandelijke aanvallen ontwijken door de linker analoge stick twee keer naar rechts, links of omlaag te bewegen. Het voelt schokkend niet-reagerend, zelfs volgens de meer lakse normen van 2009. Boogschieten en spreuken zijn ook niet veel beter, aangezien het onmogelijk kan zijn om jezelf effectief te positioneren met vijanden die schichtig door de omgeving rennen, en binnen en buiten bereik. Als je eenmaal klaar bent met de vaudeville-routine van teen tot teen met een monster/dier/mens, heb je een groot aantal beloningen die kunnen worden geplunderd van de lichamen van de gevallenen en van nabijgelegen kisten. Vlees verzameld van dieren kan op elk vuur worden gekookt (mits je een braadpan hebt), wapens en snuisterijen kunnen worden verkocht of bewerkt tot zeldzamere, waardevollere items (wat weliswaar behoorlijk bevredigend is), en het resulterende goud dat je verdient met je excursies kan worden gebruikt om jezelf te nivelleren in een reeks vaardigheden, spreuken en capaciteiten.

Over nivellering gesproken, Risens benadering van deze RPG-hoeksteen is enigszins nieuw en uniek als je nog niet eerder een Piranha Bytes-game hebt gespeeld. Er zijn geen specifieke personageklassen in Risen - je bent vrij om je personage naar eigen inzicht vorm te geven. We zijn tegenwoordig goed gewend aan deze aanpak, maar het siert de game dat het iets verrassender was om dit in 2009 te zien. Je zult ervaring opdoen door deel te nemen aan zowat elke activiteit die de game te bieden heeft. Zodra je een level omhoog gaat, krijg je een boost voor je HP en een set LP (Learning Points). Je kunt die punten vervolgens inwisselen (tegen een extra vergoeding) bij een van de trainers van het spel om je statistieken naar een hoger niveau te tillen en nieuwe vaardigheden te verwerven. Het is een bruikbare poging om de verbeterende vaardigheden van je personage in een context te plaatsen, maar het wordt behoorlijk moeilijk om bij te houden wie wat traint vanwege het algemene gebrek aan begeleiding dat de game je geeft. Naarmate het verhaal vordert en de loyaliteit van je personage mogelijk verandert, kan het een hele klus worden om een ​​level omhoog te gaan. Wat betreft dat verhaal van strijdende partijen die zich verschanst hebben op het eiland Faranga, het mondt helaas uit in een redelijk voorspelbare standaardfantasie. Er zijn nogal wat keuzes die gemaakt kunnen worden waardoor de route verandert, maar de bestemming blijft hoe dan ook hetzelfde. Dit springt eruit als een enorme gemiste kans, wederom vanwege de mystiek en allure van Risen's openingsact.

Al het bovenstaande wordt ook rechtstreeks beïnvloed door de overgang van de game naar Switch, die helaas niet soepel is verlopen. Risen heeft op visueel vlak geen TLC gekregen voor deze heruitgave – het is heel duidelijk een port, en geen remaster. Wat extra zorg en aandacht voor de kunst van de game had enkele van de scherpere misstappen kunnen afzwakken en meer interesse kunnen wekken, helaas blijven we achter met een regelrechte conversie. Prestaties zijn waar de game echter echt moeite mee heeft, dankzij de volledig onbeperkte framesnelheid op Switch. Als je binnen bent, springt de framesnelheid omhoog naar een bijna vergrendelde 60 FPS. Ga naar buiten en dat aantal tuimelt naar ergens tussen de 25 en 35 FPS. Het is de afwijking tussen de boven- en ondergrenzen die de algehele ervaring hier echt schaadt. Hopelijk overweegt THQ Nordic om een ​​limiet van 30 FPS te implementeren om de prestaties van de game consistenter en minder variabel te maken.

Het Verdict

Voor elke ontwerpbeslissing die Risen ten goede komt, voelt het alsof er nog drie in de rij staan ​​om afbreuk te doen aan de ervaring. Deze tekortkomingen verfraaien het spel met net genoeg verveling om de allure van ontdekking echt te belemmeren. De openingsact plaagt een ambitieus spel dat net genoeg van zijn tijdgenoten vergt om zichzelf voort te stuwen naar nieuwe en onbekende RPG-wateren. De game waar we uiteindelijk achterblijven met gespen onder zijn eigen ambitie, vertrouwend op gebrekkige systemen en wankele mechanica om zichzelf in stand te houden. Hij blijft langer welkom en sputtert over de finish, verstrikt in zijn tekortkomingen. Het is niet helemaal zonder verdienste – dat is geen enkele game – maar ik kan Risen niet aanbevelen aan de moderne Switch-bezitter, ook al snakken ze naar een RPG-fix.

Opgenomen exemplaar verstrekt door de uitgever ten behoeve van deze recensie.

Verwant

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• Platoblockchain. Web3 Metaverse Intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• Bron: https://nintendoeverything.com/review-risen/