Ithaca, NY – Tijdens de paartijd roepen mannelijke baardrobben luid om een partner aan te trekken. Baardrobben moeten luid zijn om boven de kakofonie van hun even luide broeders uit te komen. En het geluid dat mensen maken, draagt in toenemende mate bij aan het lawaai onder water en kan ernstige gevolgen hebben. Een studie uitgevoerd door het Cornell Lab of Ornithology's Centre for Conservation Bioacoustics (CCB) heeft tot doel te begrijpen hoe veerkrachtig baardrobben kunnen zijn voor veranderingen in omgevingsgeluid onder water. De resultaten worden gepubliceerd in Proceedings van de Royal Society: biologische wetenschap.
"We wilden weten of baardrobben luider zouden roepen als hun leefgebied luidruchtiger werd door natuurlijke geluidsbronnen", zegt CCB-postdoctoraal onderzoeksmedewerker Michelle Fournet die het onderzoek leidde. “Het doel was om te bepalen of er een 'geluidsdrempel' was waarboven zeehonden niet harder konden of wilden roepen om gehoord te worden. Door deze natuurlijk voorkomende drempel te identificeren, kunnen we instandhoudingsaanbevelingen doen over hoe luid te luid is voor menselijke activiteiten.'
Van de lente tot de vroege zomer wordt de onder-ijs-habitat nabij Utqiagvik, Alaska, overspoeld met de vocalisaties van mannelijke baardrobben - een geluid dat het best kan worden omschreven als 'buitenaards'. Deze uitgebreide vocalisaties zijn essentieel voor de voortplanting van baardrobben, maar in het snel veranderende Arctische geluidslandschap, waar wordt voorspeld dat het lawaai van industriële activiteiten de komende 15 jaar dramatisch zal toenemen, moeten baardrobben hun roepgedrag mogelijk aanpassen om gehoord te worden. boven het geluid van schepen en commerciële activiteiten. Maar de baardrobben kunnen niet veel.
Fournet en collega's luisterden gedurende een periode van twee jaar naar duizenden opgenomen stemgeluiden van baardrobben uit Arctic Alaska. Elke oproep werd zorgvuldig gemeten en vergeleken met de gelijktijdige omgevingsgeluidsomstandigheden. Wat ze ontdekten, is dat baardrobben luider roepen naarmate hun akoestische onderwaterhabitat luidruchtiger wordt, maar er is een bovengrens aan dit gedrag. Zoals verwacht, wanneer het omgevingsgeluid te hoog wordt, zijn baardrobben niet langer in staat om te compenseren om gehoord te worden. Als gevolg hiervan neemt de afstand waarover individuen kunnen worden gedetecteerd af naarmate de omgevingsgeluidsomstandigheden toenemen.
"Aangezien dit reproductieve oproepen zijn, is het waarschijnlijk dat de zeehonden al zo hard mogelijk roepen - de mannetjes willen heel graag gehoord worden door de vrouwtjes", zegt Fournet. “Het is dus niet verwonderlijk dat er een bovengrens is. Ik ben dankbaar dat we die grens hebben kunnen identificeren, zodat we in de toekomst verantwoorde managementkeuzes kunnen maken.”
Hoewel dit werk een intrinsieke waarde voor natuurbehoud heeft, is een belangrijke drijfveer voor het voortzetten van dit onderzoek de waarde van baardrobben - of ugruk in de Inupiaq-taal - voor de inheemse gemeenschappen van Alaska in het hoge Noordpoolgebied. Baardrobben vormen het middelpunt van het levensonderhoud en culturele activiteiten in Inupiaq-gemeenschappen. Bedreigingen voor baardrobben zijn bij uitbreiding bedreigingen voor de gemeenschappen die van hen afhankelijk zijn.
"Dit werk zou nooit zijn gebeurd zonder het inzicht en de begeleiding van Arctische gemeenschappen", zegt Fournet. “Het was hun energie die het Cornell Lab ertoe bracht hydrofoons in het water te plaatsen. Het is onze taak om te blijven luisteren.”
###
Referentie:
Michelle EH Fournet, Margherita Silvestri, Christopher W. Clark, Holger Klinck en Aaron N. Rice. Beperkte vocale compensatie voor verhoogd omgevingsgeluid bij baardrobben: implicaties voor een industrialiserende Noordelijke IJszee. Proceedings of the Royal Society B. Februari 2021.
Bron: https://bioengineer.org/bearded-seals-are-loud-but-not-loud-enough/
