Sociaal activisme was ingebouwd in de kunst van Keith Haring - een van de meest algemeen erkende moderne kunstenaars van onze tijd. Van het promoten van aids-bewustzijn tot het vocaal zijn tegen apartheid en andere kwesties, Harings kunst had bijna altijd een boodschap.
Haring stond op van “street art” – beleefd tekenen met krijt in plaats van verf op metro's in New York, tot het produceren van kunst die voor miljoenen dollars wordt geveild. Haring's 1982 Zonder titel, bijvoorbeeld, geveild voor $ 6,537,500 bij Sotheby's New York in 2017. Het is de droom van elke aspirant-artiest.
De Keith Haring Foundation werkte samen met Greenlane Holdings en retailer Higher Standards om de K.Haring Glass-collectie-met functionele kunst met enkele van Haring's iconische figuren en ontwerpen. Omdat cannabis belangrijk was voor Haring, is volgens zijn naaste medewerkers een samenwerking op het gebied van glaskunst logisch.
"Ik denk dat we proberen met ons licentieprogramma verschillende verhalen over Keith te vertellen", zegt Gil Vazquez, uitvoerend directeur van de Keith Haring Foundation in New York City. "We zagen deze samenwerking als een manier om het verhaal te vertellen over Keith als wietroker en als iemand die meedeed aan het roken van wiet als onderdeel van zijn leven."
Dus ja, Haring rookte niet alleen cannabis - hij gaf er de voorkeur aan. Maar als workaholic wist Haring zijn uitspattingen te timen op een manier die zijn kunstproductie niet vertraagde.
Vazquez vervolgde: "Hij rookte heel vaak nadat hij had geschilderd, nooit eerder. Hij rookte na het schilderen om even naar de schilderijen te kijken. Eerlijk gezegd was het ook een soort therapie voor hem.”
Vazquez, die ook producer en DJ is, was een zeer goede vriend en vertrouweling van Haring — vaak sprekend op evenementen zoals Wereldaidsdag. De Keith Haring Foundation, die hij leidt, is opgericht om de erfenis van Keith Haring en zijn werk te behouden en te laten groeien.
Wie is Keith Haring?
Haring werd geboren op 4 mei 1958 in Reading, Pennsylvania, uit ouders die zichzelf omschreef als 'disciplinairen'. Zijn vader Allen Haring was een amateur-tekenaar.
Haring was al vroeg veelbelovend in de kunst en maakte als tiener T-shirts met dingen als anti-Nixon-slogans en op Deadhead geïnspireerde kunst.
In 1978 had Haring zijn eerste solo-kunsttentoonstelling in het Pittsburgh Arts and Crafts Centre (nu het Pittsburgh Centre for the Arts). Op een dag was Haring in de buurt en zag een stuk papier op de vloer liggen met de tekst: "God is een hond." Op de andere kant van het papier stond: "Jezus is een aap." Haring zei dat hij niet kan uitleggen waarom, maar het veroorzaakte wat hij beschreef als een punkrockhouding in hem. Hij wist dat hij naar New York moest.
Haring verhuisde datzelfde jaar van Pennsylvania naar New York om te studeren aan de School of Visual Arts. In New York maakte hij vrienden, waarvan sommige heel hecht, met toekomstige iconen zoals Jean-Michel Basquiat, Madonna, Grace Jones, Andy Warhol en Fab 5 Freddy. Tegelijkertijd werd hij volledig ondergedompeld in de subculturen van hiphop en punkrock.
Haring hing rond op plekken als Club 57, op St. Mark's Place, in de kelder van een Poolse kerk, die uitgroeide tot zijn hangplek, waar hij kon doen wat hij wilde.
In zijn eentje zag hij lege zwarte ruimtes in de metro - het leek alsof ze hem wenken om verder te tekenen. Dus kocht hij een stuk wit krijt en begon te tekenen. Toen merkte hij overal negatieve ruimtes op. Het is wat sommige artiesten noemen Horror vacu, Latijn voor de angst voor lege ruimte - wat betekent een dwang om open ruimtes te vullen met tekeningen en patronen.
"De straat was een zeer belangrijke inspiratiebron voor Keith", zegt Vazquez. 'De metrotekeningen waren een manier om kunst bij de mensen te krijgen - mensen die niet alleen naar galerieën en musea zouden gaan. Hij was dus superinnovatief en erkende dat deze lege, zwarte advertentieruimtes die niet werden gebruikt een perfecte manier waren om iets over te brengen. Om heel snel iets met krijt te tekenen - parallel aan wat er toen gebeurde, namelijk graffiti, met spuitverf rechtstreeks op metro's. Dus haalde hij inspiratie uit die [scène].”
Zoals de meeste andere kunstenaars die door de straat werden geïnspireerd, werd hij niet altijd geaccepteerd. "In het begin werd hij nogal wantrouwend bekeken door de graffitischrijvers in die tijd," zei Vazquez. Tot hij hun respect verdiende. Ik denk dat hij hun respect verdiende door zoveel op te staan als hij. Zijn beeldtaal was vrij eenvoudig vergeleken met de wilde stijl van toen.”
“Ze moesten respecteren hoe alomtegenwoordig het was. Hij was op elk station in elke wijk. Niet alleen dat, hij deed ook dingen in galerieën. De man was een meedogenloze, meedogenloze werker. Ik denk dat de straat een enorme inspiratiebron was voor wat hij deed en hoe hij te werk ging."
Vazquez beschrijft Haring als een soort magneet voor leiders in muziek en kunst, zoals Basquiat en Fab 5 Freddy. "Hij trok echt gelijkgestemde mensen en verschillende soorten energie aan", zegt Vazquez. “[Fab 5] Freddy was een van die mensen die de verbinding vormde tussen de bovenstad en de binnenstad. En Keith was echt zijn botten aan het maken hier in het centrum van Manhattan. In de vroege jaren 80 was er zo'n fusie tussen echt verschillende lagen van de bevolking. De punkcultuur vermengde zich met de hiphopcultuur. Het was zo'n unieke tijd, omdat deze bewegingen nog in de kinderschoenen stonden. De mensen die hiphop en punkrock dicteerden, waren 14-jarige kinderen.”
Het doek van Haring was waar hij maar wilde - of het nu metro's waren of lege advertentieruimtes. Haring had het unieke vermogen om minimalisme op een kinderlijke manier in zijn kunst op te nemen. Zijn dansende figuren leken een oerstaat aan te boren met rotstekeningen als Kokopelli of de bedrieger-coyote. Haring werd vaak gearresteerd, maar omdat hij meestal krijt gebruikte, waren de agenten in de war en lieten ze hem meestal vrij.
Later begon Haring ontwerpen op knopen te drukken. Hij had een fascinatie voor het keer op keer herdrukken van popart-beelden. Haring creëerde jarenlang kunst in metro's totdat de media het echt opmerkten.
Vier jaar na aankomst in New York City trok de eerste grote tentoonstelling van Haring Andy Warhol aan, samen met Roy Lichtenstein, Robert Rauschenberg en Sol LeWitt.
Haring werkte samen met modeontwerpster Vivienne Westwood. Westwood veranderde een verzameling nieuwe tekeningen in textiel voor haar Aut
umn/Winter 1983-84 Heksencollectie. Haring's vriend uit zijn New Yorkse kring, Madonna, droeg een rok uit de collectie, met name in de videoclip voor haar nummer 'Borderline' uit 1984. (Tot op de dag van vandaag Madonna herdenkt haar vriendin Haring op Wereld Aids Dag op Instagram.)
Het was rond dat punt dat Haring ontplofte - en hij ontplofte enorm. Haring was te zien in het februarinummer van 1984 van: Vanity Fair, evenals het oktobernummer van 1984 van Newsweek.
Activisme bij prangende maatschappelijke vraagstukken stond centraal in het werk van Haring. Haring was te zien in meer dan 100 solo- en groepstentoonstellingen en produceerde meer dan 50 openbare kunstwerken in de vorm van muurschilderingen.
“Hij rookte vaak [cannabis] nadat hij had geschilderd, nooit eerder. Hij rookte na het schilderen om even naar de schilderijen te kijken. Eerlijk gezegd was het ook een soort therapie voor hem.” – Gil Vazquez
Keith Haring van dichtbij
Haring had een gemengde relatie met drugs en stelde zich open voor Rolling Stone over zijn ervaringen met psychedelica in een van zijn late grote interviews, die op 16-jarige leeftijd begonnen.
Maar toen crack-cocaïne begin jaren '80 een duidelijk nadeel werd voor de Amerikaanse samenleving, kwam Haring in actie. Vrienden van Haring zeggen dat hij bijna alle drugs heeft geprobeerd, maar dat hij duidelijk wist welke drugs vermeden moesten worden. Haring zelf verloor veel goede vrienden aan een overdosis drugs.
'Crack is Wack', een van zijn meest bekende muurschilderingen, die in 1986 op het handbalveld op 128th Street en 2nd Avenue verscheen, werd geïnspireerd door de crack-epidemie en het effect ervan op New York City.
"Mensen nemen 'Crack is Wack' en nemen dat als een deken om te zeggen dat Keith tegen drugs was," zei Vazquez. Maar de realiteit was iets complexer dan dat. "Keith heeft waarschijnlijk tot dan toe elk medicijn geprobeerd," zei Vazquez. “Zijn go-to was cannabis. Ik denk dat de samenwerking een slimme knipoog is naar Keith's wietgebruik en zijn pleidooi daarvoor. Zelfs in die tijd was het ondergronds, als je ermee betrapt zou worden, zou je een boete krijgen.”
In juni 1986 maakte hij met de hulp van kinderen een spandoek om de honderdste verjaardag van de aankomst van het Vrijheidsbeeld in Amerika te herdenken. Later dat jaar schilderde hij op de Berlijnse muur - net toen het IJzeren Gordijn in Duitsland begon te barsten. Tegen die tijd was Haring een van de meest populaire artiesten ter wereld.
Halverwege de jaren 80 viel de vriendenkring van Haring - van wie velen homoseksueel waren - 'als vliegen weg'. Geneesmiddelen die mensen met hiv in leven houden, waren simpelweg enkele jaren verwijderd van de ontwikkeling.
Andere vrienden bezweken aan drugsgebruik of andere oorzaken. Toen Basquiat in 1988 stierf, schreef Haring zijn overlijdensbericht voor: mode tijdschrift. Slechts een jaar eerder stierf ook Warhol.
Nadat in 1988 de diagnose aids bij Haring werd gesteld, begon hij gewoon in een sneller tempo kunst te produceren - wetende dat zijn kunst hem zou overleven. "Ik kan me nooit een moment bedenken waarop ik hem heb horen klagen over ziek zijn, over zijn toestand", beweerde Vazquez. “Hij was erg stoïcijns over door te gaan met werken en was echt onvermurwbaar dat hij zoveel te doen had. Ik denk dat wiet hem er doorheen heeft geholpen.”
In 1990 konden artsen weinig doen om aids te bestrijden. Antiretrovirale middelen - medicijnen die hiv nu heel goed onder controle houden - waren grotendeels niet ontwikkeld.
"Hij kreeg het beste van alles, inclusief wiet," zei Vazquez. 'Hij zou de top hebben van de topkwaliteit die je in New York kunt krijgen. Ik was toen zelf geen roker. Dus ik deed niet mee, maar ik was altijd in de buurt en zag de grote hoeveelheden cannabis die hij bij zich had. Hij zou delen met zijn vrienden.”
Vazquez geeft toe dat hij zich kon voorstellen dat Haring zich bij de beweging voor medicinale cannabis zou voegen als hij aids had overleefd, gezien de lange geschiedenis van de kunstenaar met dringende sociale kwesties. Hiv was immers een van de drijvende krachten achter de beweging voor medicinale cannabis.
"Sindsdien is er zoveel gebeurd", zei Vazquez. “De houding van het land is geëvolueerd sinds Keith leefde. Zo stil en ondergronds. Zoveel mensen rookten, maar hielden het geheim. Mijn god, ik weet zeker dat hij een voortrekkersrol zou hebben gespeeld bij het opkomen voor de legalisering van cannabis, even medicinaal als het hem hielp. Ik weet zeker dat als hij nog leefde, hij een pleitbezorger zou zijn."
Hij had nog minder dan twee jaar te gaan na de diagnose. Uit zijn dagboeken blijkt dat hij niet wist of hij nog vijf maanden of vijf jaar te gaan had. Haring stierf op 16 februari 1990 aan aids-gerelateerde complicaties.
"Vandaag de dag kunnen mensen een redelijk fatsoenlijke levensstijl leiden in vergelijking met toen," zei Vazquez. "Als we altijd klagen dat de vooruitgang in de geneeskunde niet snel genoeg kwam voor Keith om te profiteren."
In 2019 was hij een van de eerste 50 Amerikaanse "pioniers, pioniers en helden" die werden ingewijd op de National LGBTQ Wall of Honor bij het Stonewall National Monument in de Stonewall Inn in New York City.
De glaswaren en de erfenis
De K.Haring Glass Collection is slechts een van de vele manieren om de herinnering aan Haring levend te houden.
Ontwerpen omvatten de K.Haring Lepel, in een hamerstijl pijp gemaakt van duurzaam borosilicaatglas. Het is gehuisvest in een doos met duurzame wanden en schuimrubberen inzetstukken, de verpakking is verfraaid met de handtekening en het kunstenaarschap van Haring. De K. Haring Bubbler wordt geleverd met een douchekoppercolator met 8 sleuven en een vaste grote kom en downstem.
K.Haring-waterleiding is een bekerontwerp met douchekoppercolator met 7 sleuven, dik borosilicaatglas, verwijderbare diffuse downstem, geslepen glasverbinding, ijsvanger en spatscherm, en mondstuk met dikke lippen. Dabbers zouden meer aangetrokken worden tot de K. Haring Rigo, 90 ° downstem, turbinepercolator, UFO-stijl directionele carb-dop, uitlopende bak en ingebouwde spatbescherming.
Bekijk ook Tasters, Trays, Catchalls en meer met de kunst van Haring.
Haring behoort - althans naar mijn mening - tot de andere 'groten' die we aan aids hebben verloren, waaronder Freddie Mercury, Eazy E, Ryan White en Anthony Perkins.
De post Keith Haring herinnerd in Glass Art Collection verscheen eerst op High Times.
