Opvoeders, ik zie jullie. Ik weet dat het een paar zware jaren zijn geweest.
Van lesgeven tijdens een wereldwijde pandemie tot het in realtime aanpassen aan lerarentekorten en beleidswijzigingen, van zorgen maken over de veiligheid op school tot proberen om meer storend gedrag in je klas te beheersen, alleen al het afgelopen schooljaar heeft enorme uitdagingen opgeleverd.
Als mensen zijn we neurobiologisch bedraad voor verbinding - het zit in ons DNA. En als opvoeders ben je vastbesloten om de studenten (en collega-docenten) die je dient te helpen - daarom ben je in het begin dit beroep begonnen. Maar door alle externe (en interne) druk voelen jij en zoveel andere opvoeders zich waarschijnlijk opgebrand, uitgeput en overweldigd.
Als je je zo voelt, is het bijna onmogelijk om een cultuur van verbondenheid en verbondenheid in je klas te creëren, waarin onderzoekers – van Brené Brown naar Johannes Hattie naar Zaretta Hammond – noemen als een best practice om studenten te helpen groeien en leren. Dus, om echt op te komen voor je studenten, geef jezelf toestemming en ruimte om voor jezelf op te komen.
Tijd nemen om na te denken
Met back-to-school hier, is het tijd om terug te blikken op de afgelopen maanden. Hier zijn drie vragen om te beginnen:
- Heb je deze zomer vrij genomen?
- Ben je op vakantie geweest?
- Heb je jezelf een echte pauze gegeven van je werk?
Als je 'nee' hebt geantwoord op een van deze vragen, stop dan meteen, haal diep adem en zeg hardop tegen jezelf: ik doe er toe.
Je verdient een pauze (ook al is het maar een paar minuten) om op te laden, te resetten en te verjongen. Dit is niet toegeeflijk, maar het is essentieel voor uw welzijn.