Deze zomer daalden duizenden onderwijzers en verkopers die onderwijs verzorgen neer in New Orleans en trotseerden 110% luchtvochtigheid voor de eerste 'terug naar normaal'-conferentie voor de International Society of Technology in Education, of ISTE. Na twee virtuele conferenties waren de mensen enthousiast om weer persoonlijk terug te zijn, en ondanks de aanhoudende COVID-protocollen, waren er veel knuffels toen vrienden en collega's herenigd werden op de beursvloer en tijdens sessies in het congrescentrum van New Orleans.
Mijn conferentie-ervaring begon bij de Toekomstbestendige bibliotheek Summit on Collaboration waar 150 bibliothecarissen uit het hele land - en zelfs uit het buitenland - samenkwamen om te brainstormen over manieren waarop ze beter konden samenwerken met leraren, directeuren, districtsleiders en elkaar. Ik kreeg de kans om de groep te verwelkomen en voelde me genoodzaakt om een verhaal te delen over een van mijn eerdere bezoeken aan New Orleans in 2005, ongeveer een week nadat orkaan Katrina aan land was gekomen.
Destijds werkte ik als televisiejournalist in Oklahoma City. Ik reisde met het leger naar New Orleans om de zoek-, reddings- en bergingsmissies te dekken. Terwijl we daar waren, sliepen we op de Walmart-parkeerplaats in de Ninth Ward. Ik moest een masker dragen (vele jaren voordat maskers de norm waren) en Vicks VapoRub onder mijn neus stoppen om de geur van het overstromingswater en afval te bestrijden. Mijn videograaf rookte destijds sigaretten en ik merkte dat ik naast hem stond omdat de sigaretten beter rook dan de lucht (en ik heb nog nooit in mijn leven een sigaret gehad)!
Terwijl we de buurt doorzochten, vonden we veel huizen die met succes waren geëvacueerd. Hartverscheurend vonden we enkele huizen waarin de bewoner het niet redde. Maar ik ben het nooit vergeten toen we op de deur van een huis klopten en Paulette antwoordde. Ze waadde door een voet water in haar woonkamer. Ze legde uit dat ze niet wilde evacueren omdat haar vriendin Sylvia haar elke twee weken eten brengt en niet wist hoe ze zou overleven zonder Sylvia's bezorging. Wat Paulette niet begreep, was dat Sylvia haar eten niet zou brengen. We overtuigden haar om met ons mee te gaan naar de Superdome, waar ze naar een van de vijf steden zou worden vervoerd om evacués te nemen.
Ik ben Paulette nooit vergeten. Ik heb geen idee wat er met haar is gebeurd, maar ik kan alleen maar hopen dat ze in een stad terechtkwam met het soort ondersteunende diensten dat ze nodig had.
Ik deelde die dag het verhaal van Paulette met de Future Ready-groep op ISTE omdat ze geen controle had over de orkaan die op weg was naar haar huis; ze had geen controle over de volgende levering van haar boodschappen; en ze had geen controle over waar het leger haar naar haar volgende huis vervoerde. Geen controle hebben is eng.
En daar is mijn punt. Er zijn veel esoterische uitdagingen waarmee het onderwijs vandaag de dag wordt geconfronteerd. Bibliothecarissen hebben geen controle over de pandemie... of ouders die ruzie maken over maskers, vaccins of boeken. Maar bibliothecarissen kunnen bepalen hoe en of ze samenwerken.
